Familie in San Juan del Sur

Hola amigos y familia,

Deze keer zou ik het proberen kort te houden, zodat ook de mensen die het mega druk hebben mee kunnen genieten.

Nadat ik donderdag gewerkt had me een jongetje met cerebrale parese, die alleen maar ophield met huilen wanneer ik kerstliedjes neuriede, gingen we op weg richting Nicaragua (San Juan del Sur). Met een tussenstop bij mijn geliefde familie in San José. Daar de ouders en het broertje van Toos uit Nederland ontmoet, erg leuk!

Vrijdag met een bustocht van ongeveer 7 uur aangekomen in San Juan. Nadat we eerste mijn briefje van $20 moesten wisselen bij de grens, omdat er een klein scheurtje in zat, en die wilden ze niet hebben. Ook nog een euro betaald voor de gemeente. Met nog 4 euro te gaan, konden we het vanaf de grens precies halen tot San Juan.

Daar ingecheckt bij het hotel Estrella waar we met Els (mijn tante uit Nederland) en met Bastiaan (mijn neefje) hadden afgesproken de volgende dag. Lekker gegeten aan het strand, San Juan del Sur is een grote baai. 's Avonds wezen stappen met onder andere Chris uit Engeland een mooie jongen die we in Panama ook al waren tegen gekomen en die heel toevallig nu weer in hetzelfde hotel zat. Erg genoten en de rum uit Nicaragua (Flor de Caña) is zeker aan te raden, erg lekker!

De volgende dag een tochtje gemaakt naar Jezus boven op de berg (zie foto's). Vanaf daar hadden we ook een goed uitzicht over de stad en de zee.
Toen we terug waren kwamen niet veel later Els en Bas en aanhang: Joke (zus van Els), Maartje (dochter Joke), Franklin (vriendje van Maartje), Saar en Wendy (vriendinnen van Maartje). Erg leuk en bijzonder om familie te ontmoeten hier in Centraal America! Het halve team was jammer genoeg ziek, van uitputting. De dag daarvoor hadden ze 9 uur geklommen, 5 uur de vulkaan op en 4 uur afdaling. Compleet uitgeput waren ze beneden gekomen. Els en Joke waren verstandig eerder afgehaakt.
Zij hebben ingecheckt bij hotel Wilfrido en daarna met zijn allen naar het strand gegaan. Erg koud water, voor het eerst. Daarna met zijn allen gegeten.
Daarna was het voor het grootste gedeelte bedtijd, en twee lagen er al ziek in bed. Nog een drankje gedaan in een reagee barretje en daarna ging men naar bed en gingen ik en Linda verder in de feesttent van de avond ervoor. Jammer genoeg waren Chris en aanhang al verder gereisd. Ze werden deze avond een beetje vervangen door de 3 Brad's uit Canada.

De volgende ochtend na een hotelruil, ik en Linda in Wilfrido (want de service was echt buitengewoon slecht). We werden het hotel echt uitgekeken en daar kwam nog bij dat we de tweede dag eigenlijk een armbandje van het hotel mesten dragen, omdat ze dan konden zien wie er in het hotel zaten en wie niet, zodat er geen vreemde binnen kwamen. Daar deden wij natuurlijk niet aan mee, armbandje in de zak. Ook vooral omdat het totaal geen nut heeft, omdat er 's avonds nul komma nul controle is, omdat er simpel weg geen controle is. Hoe nutteloos, de dag erna werden de bandjes overigens niet meer uitgedeeld, wat een inzicht!
Els, Joke en Bas verkozen dit hotel desalniettemin omdat het er koeler was. Die nacht sliepen ze in niet schoongemaakte bedden en ze hadden ook geen lakens gekregen, dus het was zeker koeler (de service was te lui om de trap op te lopen en ook maar lakens te brengen)!

Met zijn allen in een truck vertrokken naar het surfstrand Madera! Daar genoten van de zon de zee en de golven. Eindelijk staand gesurft, ik had het grootste bord gehuurd dat ik kon vinden, haha! Na het heerlijke strand terug naar het stadje en daar gingen Franklin, Maartje, Wendy en Saar ervandoor naar Granada, waar Maartje vrijwilligerswerk doet, omdat de volgende dag Saar weer naar huis vloog.
Na een gezellig avondje eten en als afsluiter een cocktail, lekker naar bed!

Maandagochtend nog met zijn allen ontbeten en toen was het voor mij en Linda weer tijd om richting Turrialba te gaan. Deze keer duurde het een stuk langer bij de grens en met een totale reistijd van bijna 10 uur aangekomen in Turrialba en ja natuurlijk werden we weer door de regen verwelkomt.

Nou hier was doorheen te komen of niet?! Volgende keer hopelijk meer over het werk, de projecten komen nu van de grond, dus dat is erg mooi!

Veel liefs vanuit het nu gelukkig droge Turrialba,

Diederique

Bounty Beach a Panama

Dag lieve allemaal,

Als eerste wil ik iedereen bedanken voor de felicitaties en leuke berichten voor mijn verjaardag! Erg leuk om zoveel reacties te krijgen. Voelde me echt jarig!

Afgelopen week was het hier Semana Santa, oftewel Pasen. Dus wij hadden een week vrij en het was tijd om naar Panama te gaan voor een heerlijk weekje vakantie en ook om ons visum te verlengen, want de eerste 90 dagen Costa Rica waren alweer voorbij.

Zaterdag 4 april hadden we eerst nog een feestje in San José van Josué, mijn broertje daar. Ook een beetje voor mij, aangezien we zijn op dezelfde dag jarig zijn, alleen werd hij 4.

Die ochtend werd ik echter met grote opgeblazen ogen wakker. De dag ervoor had ik al op verschillende plekken jeuk en ook bultjes. Ik dacht aan vlooien, die had ik in Ethiopië al eens ervaren en dat leek er wel op. Maar de dikke ogen zijn hier geen kenmerk van, dus alles wees op een allergische reactie.

Dus voor de zoveelste keer ging ik met Linda op pad naar het ziekenhuis, alleen nu voor mezelf. Huisartsen hebben ze hier niet, dus ook voor kleine dingen moet je naar het ziekenhuis. Daar aangekomen eerst wat bureaucratie regelen, even betalen voor het consult en op naar de eerste hulp. Gelukkig hoefde ik niet al te lang te wachten en toen er een dokter binnen kwam die nog al lang naar het briefje staarde wist ik al dat het voor mij was, omdat hij natuurlijk niet wist hoe hij mijn naam moest uitspreken.

Hij was het erover eens dat het een allergische reactie was. En ik werd meegenomen naar de behandelkamer. Waar nog een stuk of drie mensen waren, die er erger aan toe waren, want ze zagen eruit alsof ze gigantisch veel pijn hadden. Dan kun je toch beter jeuk hebben, hoe vervelend dat ook is. Op een gegeven moment kwam er een zuster aan met een infuus en hing die naast mij op, ik dacht voor wie zou die zijn?! Nou hij was voor mij. Dus ik kreeg mijn eerste infuus ooit, was ook mijn eerste ziekenhuis bezoek. Vervolgens kreeg ik twee engelse tijdschriften en kon ik mij vermaken van de roddels over de celabs van een jaar of wat geleden. Toen ik dacht nu is dat infuus toch wel een keer leeg, was ook zo, ging ik maar eens informeren. Is die niet klaar?! Jewel, maar ik moest op de dokter wachten. Kunnen jullie hem er niet vast uithalen, nee eerst moest de dokter zeggen dat het goed was. Ik dacht kan ik ook wel zeggen, jeukt niet meer en mijn ogen zijn veel minder dik. Niet veel later was de dokter het daarmee eens en na een hele waslijs recepten te hebben uitgeschreven en een referentie dat ik geen enge besmettelijke ziekte had, voor het geval ze moeilijk zouden doen bij de Panamese grens, gingen we op pad naar de apotheek. Een beste rij, het was blijkbaar zaterdags medicijnen haal dag. Toen we aan de beurt waren misten ze nog een sticker met mijn naam erop. Wij weer terug maar we hoefden niet nog een keer in de rij te gaan staan. De wachttijd voor de medicijnen was anderhalf uur. Opzoek naar iets te eten want ik verging van de honger. Aan de overkant was een tentje, het enige nadeel was, dat de dokter had aangeraden een paar dagen geen tomaten, eieren, en vruchten als sinaasappel, lemon etc. te eten. En in veel dingen zit ei, dus ik moest het doen met twee pakjes crackers en water.

Naar lang wachten was het klaar en kreeg ik twee flesjes giftige lotion, zalf en twee soorten pillen voor 5 dagen mee. Wel bijzonder hoe zo'n infuus meteen de kwalen verminderd. We zagen ook een man die eerst ineen gekropen van de pijn in een rolstoel zat en vervolgens bijna fluiten er met zijn gezin weer uitliep. Vervolgens wij op weg met de taxi naar het feestje.

De familie had de woonkamer heel mooi omgetoverd tot een Spiderman kamer. Alle jongetjes zijn hier weg van Spiderman. Om een uurtje of vier begon het feestje, dus we waren ruim op tijd terug. Antonio een vriend van ze kwam als clown. En ik kan je zeggen het was de leukste clown die ik in mijn leven heb meegemaakt. Hij deed het super leuk met de kinderen en betrok de volwassenen er ook enthousiast bij. Ik denk dat er een man of veertig was. Wat wij als Nederlanders wel bijzonder vonden, was dat de mensen heel lang zonder eten of drinken zaten. Ik zit er niet ver naast als ik zeg zo'n 2 uur. Maar vervolgens kregen ze wel allemaal een bord met avondeten. De kinderen een hotdog. Kijk maar naar de foto's om te zien dat de mensen genoten. Het was een super leuk en gezellig feestje. Ik heb erg genoten en er werd ook heel lief ook voor mij gezongen en ik mocht de kaarsjes een keer uitblazen.

Aan het eind kwam de taart en helemaal aan het eind de cadeautjes.

De volgende dag vroeg op voor vertrek na Panama met Linda, Nina, Teske en Toos. In de bus moesten Nina en ik staan of in het gangpad zitten en het was maar een uurtje of 6 rijden. Wel heel lief dat twee mannen voor ons opstonden zodat wij ook even konden zitten. Bij de grens moesten we een buskaartje kopen, als zogenaamde bewijs dat we het land weer uitzouden gaan. We konden daarna weer verder met de bus, er werd niks gecontroleerd op ons paspoort na. Panama is meteen anders dan Costa Rica. De wegen zijn beter. En het natuurgebied doet anders aan. We gingen samen met een Costa Ricaanse vrouw mee, wat ons erg scheelde in de prijs, want zij wist wat de gangbare tarieven waren. Bij de boot richting Bocas del Toro, kwamen we een toerist uit onze bus tegen en die was een stuk duurder uitgeweest. Het bootje scheurde naar Bocas en daar aangekomen begonnen we met pinnen want de meesten van ons hadden geen dollars. Toen we een tijdje aan het zoeken waren voor overnachting, kwam er een vrouw naar ons toe en die bood ons een kamer aan voor 6 personen, super mooi en schoon en slechts, dankzij Nina, 9 dollar per dag. Daarna gingen we op zoek naar een tentje om te eten en toen we bij één waren beland, had deze een chagrijnige serveerster, en toen we net besteld hadden bleek er ook nog een dikke tax (belasting) overheen te komen. Dus toen heeft Toos de bestelling weer gecancelled en zijn we aan de overkant bij de chinees goedkoop en zonder tax gaan eten.

Na een paar souvenirkraampjes te hebben gekeken, gingen we richting bed. De volgende dag fietsen gehuurd en naar een mooi strand op het eiland gefietst en onderweg genoten we ook bijna de hele tijd van het uitzicht op zee. Lekker genoten van de zon de zee en het strand. Enige nadeel voor mij was dat de allergische reactie nog steeds zijn sporen na liet en ik die dag twee dikke knieën had en aan het eind van de dag pijnlijke handen en voeten omdat er ook vocht in kwam en dat zorgde voor drukplekken. En er kwamen ook nog steeds nieuwe bultjes en plekken bij die jeukten. Na het fietsen even op internet gekeken en daar wees alles erop dat ik Netelroos heb. Dit is ook een allergische reactie, waarom wordt in 75% niet achterhaald en ik denk ook niet dat die bij mij valt te achterhalen. Aangezien ik niks anders had gedaan dan de tijden ervoor. Ik denk dat het combinatie is geweest met de medicijnen van de verstandskies en mijn afweersysteem en een of twee stofjes.

's Avonds met Toos en Teske bij een restaurantje gegeten, Nina en Linda wilden graag nog een keer naar de Chinees. Die avond in hetzelfde kamer geslapen.

De volgende dag gingen we op pad met een bootje en als onze spullen om als eerste dolfijnen te gaan bekijken. Nina keek al de hele tijd in Costa Rica uit naar dit moment. Gelukkig waren ze er en konden we even lekker genieten van deze pracht beesten. (zie foto's)

Vervolgens gingen we snorkelen en er zaten mooie vissen en stukken koraal bij. En toen kwam er ook nog zeker de kers op de taart, want we gingen naar Zapatillos, een eiland van de twee en dat is echt een paradijselijk strand. Echt een bounty strand. Palmbomen, prachtig wit zand en een hele heldere prachtig blauwe zee. Warm water waar je echt heerlijk van kon genieten en het uitzicht bleef onwerkelijk mooi (zie foto's).

Vervolgens naar Bastimentos gevaren een eiland waar je ook kon overnachten, wat wij ook deden, in een leuk en goedkoop hostel. Het eiland heeft allemaal leuke gekleurde huisjes en geeft echt een heerlijk vakantie en vrij gevoel. Jammer dat er geen ondergaande zon te zien was, dat zou het helemaal compleet hebben gemaakt. Nina en Linda bakten pannenkoeken voor ons diner.

De volgende dag gingen we op weg naar David een stad op het vaste land van Panama. Na twee boten kregen we een lift aangeboden via een paar jongens van een man die toch die kant op ging en waarmee we mee konden rijden voor een prijs die goedkoper was dan de bus en de auto gaf ons de gelegenheid om goed te kunnen genieten van het uitzicht. Panama is echt een prachtig land. Het heeft heel veel verschillende elementen. Naast de prachtige stranden en de zee, heeft het stukken land die op vlaktes lijken in Afrika, heel uitgestrekt. En mooie bergen, wat juist meer het idee gaf van Oostenrijk en op andere plekken kwamen we langs een soort dennenbomen die mij het Frankrijk idee gaven. Het is een stuk minder toeristisch dan bijvoorbeeld Costa Rica, de mensen zijn super vriendelijk en behulpzaam en daarnaast is het ook nog eens goedkoper als Costa Rica. De wegen zijn over het algemeen goed, het land schijnt ook rijker te zijn dan Costa Rica, wat onder andere door het Panamakanaal komt. Dus als iemand nog een vakantie bestemming zoekt: Panama is zeker een aanrader.

In David werden we voor de deur van een geschikt hotel afgezet en bood onze Chauffeur, Edwuard, aan om ons de volgende dag de tour door Boquette te geven en dan hoefden wij alleen de benzine te betalen. Hij vond het leuk om ons zijn land te laten zien, het scheelde waarschijnlijk ook erg dat wij goed Spaans konden praten. Dit vonden wij geen verkeerd idee dus we spraken de volgende ochtend af. David staat bekend als goedkoop, dus het was tijd om te shoppen. Een paar uur geschopt (we misten alleen de leuke surfwinkeltjes) allemaal wat gekocht. Ik een bh en een surfbroek. Het leuke van de bh was je mocht hem niet passen en ook niet terug brengen als die niet paste. Dat deden ze hier niet. Ik vond het voor een goedkope bh en voor een keertje natuurlijk niet zo erg, maar het lijkt me toch niet handig als je elke bh op de gok moet kopen. De maten waren ook anders, gelukkig had ik goed gegokt en bleek de bh te passen. Gegeten in het restaurant onder het hotel, bij mij viel die niet zo goed, dus heb de helft laten staan. Tenslotte een wijntje gekocht (aardbeienwijn) en deze genuttigd op het terras van het hotel.

In de supermarkt nog een stel tegen gekomen die een surfkamp op het eiland Ensenada aan het opstarten zijn, wij wilden dit natuurlijk graag uitproberen. Het zou anderhalf uur van David zijn. We moesten ze de volgende ochtend bellen voor het organiseren voor vrijdag. We konden het toeval deze reis al bijna niet geloven. Maar de volgende dag nooit contact gekregen, dus dit tripje ging niet door en volgens onze chauffeur was het ook zeker 3 uur rijden.

Donderdag alweer was het tijd voor onze Boquette tour. Dit stadje leek in alles op Oostenrijk of Zwitserland, erg lag alleen geen sneeuw op de berg toppen. Onderweg genoten van het uitzicht op de enige vulkaan van Panama tijdens het ontbijt halverwege Boquette. En verder uitzicht op een grote aardkloof, nog uit de tijd van de actieve vulkaan, denk ik, meer dan 500 jaar geleden. In Boquette eerst genoten van een heerlijke cappucino, vevolgens een bloementuin bekeken. En daarna na de hotsprings. De weg er naartoe was ruig en bevatte een brug waar Linda en Nina angsten van kregen en uitstapten om te lopen, omdat de planken los zaten en er ook gaten tussen de planken zaten. Onze chauffeur durfde het wel aan en ik ook, en het kwam helemaal goed.

Nina en Linda hebben ook nog even paard gereden bij de hot springs. Vervolgens gezwommen in een prachtige rivier en daarna gingen we op weg naar het strand voor de zonsondergang, deze hebben we niet gehaald. Mede doordat we heel langszaam moesten rijden, omdat er heel veel mensen te voet de weg af legden op weg naar de kerk. In verband met Witte Donderdag, Ze lopen soms wel 30 km naar de kerk, en daar blijven ze de hele nacht waken en de dag erna gaan ze met de bus terug. Er werd die dag vanaf 3 uur 's middags ook geen alcohol meer verkocht, want dat is die dag en Goedevrijdag verboden.

Na het strand zijn we doorgereden naar de kerk, het laatste stukje hebben we ons bij de stoet gevoegd. Naast de kerk hebben we gegeten en vervolgens hebben Toos, Teske en ik de kerk van binnen bekeken en een kaarsje aangestoken. Bij de ingang van de kerk lag een Jezus beeld met een kleed eroverheen en aan dat kleed haakten veel mensen bedeltjes die je buiten de kerk kon kopen en ze legden er ook kruisjes bij. De bij de drie kruizen voorin de kerk, waren het Jezus beeld en de twee andere mensen in paarse doeken gewikkeld.

Vervolgens terug gegaan naar het hotel en was het tijd voor een goede nachtrust. Alhoewel ik die nacht erg slecht sliep, allereerst doordat de airco nog niet aan stond (dacht dat hij aan was), het was erg warm en ik had erge dorst en we hadden geen water meer en het water uit de kraan kun je niet drinken. Uiteindelijk een beetje cola gedronken en de airco aangezet. Dat scheelde een beetje.

De volgende ochtend stond onze chauffeur erop om ons naar Las Lajas (spreek uit las Lachgas) een stadje bij een uitgestrekt strand. Hij wilde eerst nog bijna vrij nemen, maar dat vonden wij echt te ver gaan, wij konden ook gewoon met de bus.

Hij was er eerst nog niet, dus we hadden al een briefje geschreven voor hem en wilden al een nieuwe lift regelen, nadat we hem gebeld hadden en een vrouw had gezegd dat hij er was en dat we hem konden spreken maar vervolgens ophing. Maar hij kwam toch, bleek dat hij wat eerder moest werken en dat hij ons afzette bij het busstation. Prima hoefden wij ons ook niet verder bezwaard te voelen. Hij zocht nog even uit voor ons hoe ze weer in San José konden komen. Gaf nog een paar keer aan dat we hem konden bellen voor een lift terug of wat dan ook.

Het was een leuk lokaal busje, gezellig vol en we konden weer genieten van nieuw Panamees landschap. Vanaf Las Lajas een taxi genomen naar het strand en Daar stond een bordje Spinasa voor Backpackers 30 meter. Prima, schattig hutje kregen we op het terrein, dat nog tataal in de verbouwing stond. Het hostel is van twee Italianen, die erg eerst zelf 8 maanden in een tent hebben gewoond. En ondertussen 1,5 jaar wonen. Eten maakte de vrouw zelf, op zijn Italiaans natuurlijk, en erg lekker moet in zeggen. Die dag was een strand luierdag. Dus het strand op, lekker gezonnebaad (ja ik ben bruiner geworden, haha, oké ook iets roder) en gezwommen. Ik en Tes hebben nog met twee hele schattige Panamese kindjes gespeeld en foto vonden ze prachtig, waarschijnlijk hebben ze niet vaak of nooit een foto van zichzelf gezien.

's Avonds genoten van de zonsondergang en van een bord Spagetti en stiekeme wijn en voor sommige bier.

De volgende dag hebben Nina en Linda paarden gehuurd en ik, Toos en Teske surfboarden. Het waren alleen echte shortboards dus het was nogal moeilijk om te gaan staan. De twee honden van het hostel gingen met ons mee. Eentje sprong nog bij Teske op de rug tijdens het surfen. Ik heb een klein stukje paard gereden op de schimmel, maar hij was niet vooruit te branden. Het grappige was dat Nina aan gaf dat ze heel graag wilde paardrijden, want dat vond ze erg leuk. Dus wij dus je kunt al paardrijden, nee ze had het nog nooit gedaan. Gelukkig bleek ze het echt leuk te vinden, dus het viel zeker niet tegen.

Toen ik 's middags weer ging surfen voelde ik op een gegeven moment iets wat op een vis leek. Ik dacht verbeeld het me vast is gewoon een gladde steen. Nog geen tien seconde later zwemmen er een stuk of drie roggen langs me heen op nog geen 10 cm afstand. Ik schrok me dood. Om me heen zag ik hun flappen boven het water uitkomen en het waren er vet veel. Ik me vermannen, is gewoon een vis, doet niks en lekker surfen. Dit wilde nou niet echt de hele tijd lukken, maar ik kreeg het voor elkaar om nog een tijdje te surfen. Af en toe sprong ik van de plank want dan zat ik met twee of drie van die roggen naast me in de golf. Ik kon ze ook heel goed in het heldere stuk van de golf zien zwemmen. Bijzondere beesten zijn het zeker. Maar de keren dat ze tegen we aanzwommen vond ik het niet zo prettig. En toen zwom der een tussen mijn benen door en toen heb ik wel weer ff gegild, haha ja dat doe ik niet zo vaak. Ik ging er maar even vanuit dat dat een foutje van het beest was. Ze kwamen af en toen ook echt met zijn achten op een haar naar naast me zwemmen. Bijzonder om die beesten zo vrij in het wild te zien. Dan is het aaien van de roggen bij het Dolfinarium wel even anders. Maar toen er een voor de tweede keer tussen mijn benen door zwom, verkoos ik het strand boven het surfen.

Een van de hostel gasten uit Zwitserland was iets verder aan het zwemmen, daar liep ik heen en vroeg of hij de roggen had gezien. Ze waren denk ik 50 cm in de breedte. Nee zei hij en op dat moment zwom er een tussen zijn benen door, je had de schrik op het gezicht van die man moeten zien. Hij was ook meteen liever hebber van het strand, hahah!

's Avonds heerlijke Italiaanse pizza gehad en als toetje een ananas. De volgende ochtend zijn we om 6 uur opgestaan en hebben we 15 uur gereisd met bussen en Taxi's om weer thuis te komen in Turrialba dan wel San José. Het was een heerlijke en prachtige vakantie.

De foto's komen morgen of overmorgen, want ik heb nu wel weer lang genoeg achter dit schermpje zitten turen. Ik hoop dat jullie een beetje mee hebben kunnen genieten van mijn verhalen en dat ik jullie straks met de foto's niet al te jaloers maak!

Heel veel liefs vanuit het gelukkig zonnige Turrialba,

Diederique

Vanalles: Sportdag, eieren, verf, verstandskiezen en feliz cumpleanos

Hallo allemaal,

Later we maar bij het minst leuke beginnen, vorige week woensdag begon mijn verstandskies weer te irriteren, zo erg zelf dat ik een pijnstiller ervoor nam. Die nacht werd ik 's nachts ld wakker van de pijn. Dus de beste oplossing leek mij om hem te laten trekken, ondanks dat ik in Costa Rica zit. De tandarts waar Linda is geweest kon het niet en die verwees mij door naar de kaakchirurg in San José, dat leek me een beetje overdreven. Daarom mijn Turrialba moeder gevraagd of ze bij haar tandarts wilde informeren. Deze kon het wel, maar had maandags pas tijd, dus werd het de derde tandarts, genaamd Ruth. Ik was nog dezelfde avond haar vierde patiënt waarbij ze de verstandskies trok. Het zal wel in de lucht hebben gehangen.

Na een foto, ik kon er niet zoveel opzien, behalve drie tanden, spoot ze mijn rechteronderkaak helemaal vol met verdoving. In Nederland kreeg ik twee prikjes. Volgens haar was het belangrijk dat het goed verdoofd was (dat was te merken). Al snel was het gat gemaakt, en toen begon het proces van rukken en trekken, want mijn verstandskies vond blijkbaar dat hij daar wel prima zat en gaf niet meteen op. Ik hoorde mijn kies kraken en ik voelde de druk op mijn hele kaak. Heerlijk, ehumm. Als ik wilde kon ik in de glazen van haar bril meegenieten, en meekijken wat ze aan het doen was. Af en toe kijken hoe het er mee stond, vond ik wel genoeg. Na zeker 10 minuten wrikken was het dan zover, hij zat los en ze kon hem eruit halen. Groot dat hij is die verstandskies (geeft duidelijk beeld van de grote van mijn verstand). De wortels waren helemaal met een bocht bij elkaar gegroeid (hier zal ik maar geen uitspraken over doen, behalve dan dat mijn imperfectie eruit is ;p). Dus volgens mij had hij geen enkele kans om ooit normaal door te komen. Nadeel van een grote verstandskies is dat het ook een groot gat achterlaat. Dat heb ik die avond nog wel gemerkt en de volgende dag ook zeker. Ze gaf me nog een afscheidsprik in mijn bil, die deed zeer, daarna had ik een stijve bil, dus voor even deed die meer pijn dan het gat in mijn mond.

Een hele beurs armer, zelfs platzak en met een grote verstandskies in mijn zak, heb ik vriendelijk bedankt. Vervolgens op weg naar het huis van Linda om geld te halen voor de medicijnen. Daarna ging Linda de medicijnen halen en ik zou wachten bij de tandarts. Dat was de domste beslissing van de dag, aangezien ik al snel gevoelsmatig verging van de pijn. Ik wist niet hoe ik me staande of dan wel zittende moest houden. Het huilen stond me heel nader en het lachen was in geen velden of wegen te herkennen.

Het duurde nogal lang, omdat Linda eerst bij een apotheek was die het niet had en bij de tweede apotheek bleek dat ze veel te weinig geld had. Waardoor het een aardige rekensom werd wat eerst te kopen. Twee pijnstillers en de eerste antibiotica, en mondwater (voor geen goud dacht ik er op dat moment over na om dat spul te gebruiken, maar goed). Onderweg terug maakte Linda een prachtige dubbelzinnige opmerking, hoewel ik erom lachte als een boer met kiespijn.

Die avond nog een Grey's gekeken, slapen kwam er voorlopig toch niet van. Die nacht en de volgende dag, waren verschrikkelijk, maar gelukkig komt aan alles een eind.

De pijnstillers werkten 4 uur en daarna begon de pijn weer, en ze stonden voorgeschreven om de 8 uur. Dat werd hem dus over het algemeen niet.

Nu de dag van mijn verjaardag, irriteert het nog wel, als de pijnstiller uitwerkt, maar hopelijk is dat snel voorbij en kan ik met ‘big smile' naar Panama.

Gisteren hadden we sportdag met de school in Santa Rosa, een plaatsje boven Turrialba. Met twee bussen vertrokken we met leerlingen, leraren en ouders naar boven, onderweg werden nog een paar leerlingen opgepikt. Op een leuk klein sportveldje werd het gehouden.

Het was een hele warme en mooie zonnige dag, omdat mijn gat in mijn mond nog niet helemaal hersteld was, heb ik me toegelegd op het maken van foto's. Erg leuk om te doen en vooral om ook het plezier bij de kinderen en de leraren te zien (zie foto's).

Toen ze gingen voetballen kon ik het natuurlijk niet laten om mee te doen, dus ik gaf de camera aan Linda en sprong het veld in. Heerlijk! Gelukkig kreeg ik geen klap op mijn kaap en wist ik op tijd te stoppen om het niet te forceren. Een geslaagde ochtend en ook vermoeiend, want het kleine stukje terug in de bus, viel ik al weer even in slaap.

's Avonds een appeltaart gebakken, hopelijk smaakt hij goed, want ze hebben natuurlijk niet precies dezelfde ingrediënten als in Nederland dus ben benieuwd. Vanochtend als eerste het kaartje en kadootje van mijn ouders (in Nederland) uitgepakt. Daarna kwam Priscila mij in het Spaans (Cumpleaños feliz) zingend tegemoet en kreeg ik een warme knuffel. Vervolgens heb ik genoten van een Nederlands ontbijtje (Goudse kaas, ¡Qué rico!)!

Daarna snel naar school waar bleek dat het geen sportdagje werd, maar een dagje schilderen. Na dat Geeke en Sjoukje vorig jaar de fysiotherapie ruimte hebben opgeknapt, hebben ze twee nieuwe lokaaltjes, met hulp van een middelbare scholieren uit Canada, bijgebouwd. Deze waren nog niet afgeschilderd, dus aan ons de taak. Wij weer op de fiets naar huis gesprongen, om oude kleren aan te trekken, want wie mij een beetje kent weet dat mijn kleren bij het verfen niet schoon blijven. Wat ook zeer lastig is met een verfroller boven je hoofd, maar goed.

Thuis gekomen werd ik gefeliciteerd door mijn zus en ouders uit Nederland, via de telefoon. Dan lijkt het helemaal niet of je ver weg zit, want de verbinding is super.

De eieren komen denk ik vanavond, dus dit verhaal wordt nog vervolgd.

Bij deze het vervolg: na een rustig middagje, waarin ik mijn eerste knoop aan mijn broek heb genaaid (je moet een keer beginnen), barste 's avonds het feest los!

Mijn ouders hadden drie vrienden uitgenodigd, die er bij de verjaardag van Ricardo ook waren. Daarnaast kwam Luis het Costa Ricaanse broertje van Linda, Linda natuurlijk en Oscar en Catalina! Met zijn allen genoten van een heerlijke maaltijd, gemaakt door Raque! Aan het eind van het eten werd ons langzaam verteld wat we eigenlijk aten, met grapjes over apenvlees en andere rare dingen. Het bleek dus dat het, kan niet anders zeggen, lekkere vlees: koeientong was! Toen ik bij het laatste stukje de smakpapillen, zag hoefde ik dat toch niet meer!

Daarna was het tijd voor de kaart Ricardo had een grote Costa Ricaanse taart voor mij gekocht en ik had zelf een appeltaart gebakken!Heerlijk (wel iets minder als in Nederland).

Ik kreeg een grote doos met een soort van verjaardagskaart erop met daarin de kadoos van mijn familie: een roze shirtje met een grote Costa Ricaanse vlinder erop en een bijpassende roze pet, een beertje met een houdertje, een luchtje, een armbandje, snoepjes, oorbellen en een sleutelhanger met heel toevallig die vlinder er ook op en pura vida! Daarnaast van die handvaten voor op je fietsstuur en een kaart van Costa Rica van Linda. En een hele lieve kaart van Raque en Chris.

Toen was ik de sjaak en kreeg ik van achteren het eerste ei van Ricardo (koekje van eigen deeg) en vervolgens nog een van Oscar! Heerlijk, vooral ook die schillen, haha! D foto's komen nog! Dus vervolgens eerst met kleren en al onder de douche! En daarna genoten van de taart en nog gezellig gekletst en toen was het al snel 22.30 uur. Bij het kletsen werden veel geestverhalen verteld, deze voorvallen schijnen hier veel voor te komen, dingen die bewegen, rare geluiden etc. zonder dat er iemand is, die het kan veroorzaken.

Om half twaalf legde ik mijn oor te rusten en kon ik lekker gaan slapen na een heerlijke dag!

Tot zo ver!

Veel liefs,

Diederique

Tussen de wolken schijnt de zon

Allereerst bedankt voor alle leuke reacties en ook voor het medeleven met Linda! Die heeft vorige week nog een wortelkanaalbehandeling gehad op de tand, die zo los zat, maar dat is allemaal goed verlopen. In Costa Rica is ze voorlopig klaar, op het verwijderen van de ijzeren plaatjes op haar kaak na, aan het eind van de stage.

Afgelopen weekend kwam de groep studenten (Teske, Toos, Charlotte, Nina en Robert) uit San José ons opzoeken in Turrialba voor een gezellig weekend. Deze begon meteen goed met een barbecue bij Oscar thuis. Oscar had een super grote barbecue geregeld, met wel een diameter van 20 centimeter. En dat voor een barbecue voor 9 personen, maar het verliep soepeltjes! Heerlijk gegeten en gezellig bijgepraat. Teske en Toos sliepen bij mij en mijn moeder had 's ochtends al heel lief een luchtbed opgepompt.

De volgende dag moesten we al weer vroeg op voor een bezoek aan de vulkaan Turrialba en de archeologische plek Guayabo. Allereerst met zijn allen ontbeten bij Guayabo en vervolgens een rondleiding lang de oude vestigingsplek van de locale indianen stam die daar vanaf 1000 v. Chr. Tot 1400 na Chr. hebben geleefd. Er is niets over deze stam in die tijd opgeschreven, omdat de kolonisten deze plek niet hebben gezien.
We hadden een gids mee die ongelofelijk saai kon vertellen, wat het in het Nederlands al lastig maakt om te volgen, laat staan in het Spaans.
Vervolgens halverwege Guayabo en de vulkaan, bij een lekker restaurant gegeten en daar hadden uitzicht over Turrialba.
Het gebied waar we als eerst reden, staat bekend om zijn aardverzakkingen, waardoor veel huizen onbewoonbaar zijn geworden en veel wegen vernield, door verzakking (zie foto's).
Nog even gereden

in de bus waar we mee rondreden (dezelfde als mijn ouders hebben, hyundai h100). Het laatste stuk naar de krater van de vulkaan moesten we te voet verder, want toen kon de minibus de hellingen niet meer hendelen.
Vermoeiende tocht omhoog, maar het was de moeite waard om mijn eerste vulkanische krater te zien. De zon scheen net even tussen de wolken door toen wij boven waren. En nog geen vijf minuten nadat wij klaar waren met kijken. Zag je niks meer, en was de krater gevuld met een grote wolk. Hadden wij even geluk, anders klim je het hele stuk naar boven voor niks. Turrialba is een van de actieve vulkanen, dat is ook de reden, dat we alleen een kleine krater konden bezichtigen en niet de grootste, want daar komt op het moment rook met gassen uit, deze konden we ook ruiken boven op de vulkaan.
In het busje een ISOP vergadering gehouden en vervolgens Costaricaans fastfood gegeten bij Popos. Daarna film gekeken bij mij thuis. Teske vond het wel mooi geweest voor vandaag en die lag af en toe heerlijk te slapen tijdens de film. Wat vervolgens als resultaat had dat ze er in bed ook over droomde, wat niet al te prettig is als je ‘intercambio' (Spaanse naam, film met Angelina Jolie) hebt gezien.

De volgende ochtend uiteraard weer vroeg er uit voor het volgende programma, gelukkig kregen we een heerlijk ontbijt verzorgt door mij ouders, lekker brood hebben ze hier zeker.
De bus gepakt stukje van Turrialba en daar een coffee tour (koffietour) gehad, vanaf het plukken tot de gemalen koffie. Deze gids wist gelukkig wel hoe die een verhaal moest vertellen, dus het was stukken duidelijker en interessanter. Tijdens de tour konden we van alles proeven en proberen, en aan het eind konden we ons uitleven in het souvenirwinkeltje.
Daarna begonnen met lopen richting een mooie plek aan de rivier (weet de naam zo niet) en na niet al te lang wist Oscar een lift voor ons te regelen in een jeep. Dus gezellig volgepakt met 10 mensen in de jeep, naar de rivier gereden. Daar hebben we heerlijk gezwommen in het ijskoude water, leuk met de stroming mee en tegen de stroming in.
Daarna verder gelopen naar een klein dorpje Pejibaye (of zo iets). Daar een hapje gegeten en vervolgens na een voldane dag de bus gepakt door een prachtige natuurrijke omgeving terug naar Turrialba. Daar hebben de San José-ers hun spullen gepakt en hebben in en Linda ze weer afgezet bij de busparade. Het was een zeer geslaagd, actief en gezellig weekend en ook zeker goed voor het groepsgevoel en nieuwe inspiratie.

Het werk gaat ook met sprongen vooruit, we hebben leuke gymlessen met Julio, deze man valt weinig te leren, het is een enthousiaste fanatieke leraar. Wij kunnen vooral nieuwe spelletje en activiteiten toevoegen.
Wel hebben we het idee om ook hier circus te gaan doen, vanwege het succes in Ethiopië met Respo. En deze school met zijn doelgroep is zeer geschikt en Paipad (dagactiviteitencentrum voor volwassen verstandelijk gehandicapten) ook. Julio en Oscar zijn ook erg enthousiast.
Het zwemmen met de kinderen met Pablo op woensdags is erg leuk, de kinderen komen vooral voor stimulering van bepaalde lichaamsdelen en/of stimulering van beweging. De kinderen zijn erg enthousiast en dat heeft natuurlijk ook zijn uitwerking op mij en Linda.
Vandaag ook voor het eerst met Julio gezwommen, voor de olympiades especial, deze mensen en kinderen doen mee aan de competitie.

Nog even over de verjaardagen hier, het is dus gebruikelijk om bij wijze van traditie het aantal jaar dat de jarige job is geworden in eieren op zijn hoofd te drukken. Nu was het zo dat op 12 maart mijn vader nogal onverwachts voor mij jarig was. Ik kwam 's avonds na de Spaanse les thuis en toen stonden er twee auto op de stoep, dus ik denk ohh ze hebben nog visite. Staat de voordeur open, zitten er allemaal familieleden en vrienden binnen. Dus ik denk: ‘Wat is dit?!' Is mijn vader dus jarig. Ik: ‘had je dat niet even kunnen zeggen?' Ook tegen Priscila, wat bleek nou waren hun het ook eerst vergeten, en hadden ze ‘s middags nog gauw van alles geregeld. Gelukkig had ik nog een Nederlands spaarpotje gemaakt als klomp, achter de hand, zodat ik toch een kado had!
Op een gegeven moment begon iemand over de eieren. Dus ik: ja eieren! Ik doe de koelkast open en pak een ei en druk hem zo (woep) bij Ricardo op het hoofd!! Prachtig, de hele woonkamer lachen en ik ook natuurlijk. En gelukkig is Ricardo iemand die die wel van een grapje houdt. (zie foto voor Ricardo met het ei op zijn hoofd).
Ik weet wel dat ik komende dinsdag behoorlijk de sjaak ben met mijn eigen verjaardag, want dan krijg ik natuurlijk een koekje van eigen deeg! En het zou mijn niks verbazen als ik 4 april nog wat eieren moet verdragen, want dan viert mijn San José familie de verjaardag van Josue, die gelijk met mij jarig is!
5 April vertrekken we alweer naar Panama, om onder andere ons visum te verlengen en een weekje vakantie met Semana Santa (Pasen).

Tot zo ver!

Heel veel liefs vanuit het warme en zonnige Turrialba,

Diederique

Eén en al nieuwe ervaringen

Daar ben ik weer en....

The story continues: Woensdagochtend om 8.30 de collectivo (de stopbus) gepakt, want de directo naar San José van negen uur zat al vol. Ik heb heerlijk genoten, want het was een mooie zonnige dag, na lange tijd, en het uitzicht was prachtig. Ik zag ook allemaal nieuwe stukken, want meestal slaap ik een stuk van de reis. Ondanks dat het een colectivo was kwamen we eigenlijk net zo snel aan. Daar een taxi gepakt naar het huis van mijn SJ (San José) moeder en daar werden we weer hartelijk ontvangen. Toen kwam tussen 10.30-11.00 uur voor de Nederlanders onder ons (Toos, Linda en ik) onze nieuwe ervaring namelijk een aardbeving!!! Heel bizar ik zat op een kruk en die begon heen en weer te bewegen, en ik zat verbaast naar de kruk te kijken: van wat is dat dan?! En Toos dacht dat ze tegen de deur aan stond, omdat ze bewoog en de kasten en de muren in het huis bewogen, heel bizar. Na een paar seconde stopte het om vervolgens na een paar seconden weer te beginnen. En wij vol opwinding ohh een aardbeving! Damaris (mijn mami) had het niet eens gemerkt omdat ze heen en weer liep.

Om 12.30 uur heeft Damaris weer een lekkere lunch voor ons gemaakt, met zacht voedsel voor Linda. Daarna met de auto vertrokken naar het ziekenhuis CIMA. Dit zat helemaal aan de andere kant van de stad, dus het was wel even rijden. Het is een modern en schoon ziekenhuis. De kaakchirurg zat helemaal op de zevende verdieping! De verzekering van Linda had al naar de kliniek gebeld, dus dat was wel prettig. Na een formulier ingevuld te hebben, mocht Linda bij de arts met de Nederlandse roots komen (Peitersz). Het was inderdaad en breuk en om schade in de toekomst te voorkomen, was een operatie nodig. In eerste instantie was er sprake van een tijdelijke stabilisatie van de tanden en de kaak, om later de operatie te doen. De arts riep mij en Damaris om iets in de mond van Linda te laten zien. Hij duwde op de tand waar de breuk zat en daar klapte de twee delen van de kaak in een hoek naar beneden en sloepten heel elastisch weer terug. Dit zag er heel bizar en pijnlijk uit, maar Linda voelde er niks van! Hij liet het een keer of drie zien. Heel apart. Hij legde het idee uit waarom het gestabiliseerd moest worden. Als je er niks aan doet gaan de twee delen van de kaak langs elkaar heen bewegen en ontstaat er litteken weefsel, waardoor het bot daar niet gaat groeien en je kaak dus in twee delen blijkt.
Linda was in de bus al zenuwachtig, want die had natuurlijk een voorgevoel, omdat ze voelde dat de kaak niet goed zat, omdat haar onder en bovenkaak niet zoals eerder goed op elkaar pasten.

Eerst zou er alleen een tijdelijke stabilisatie worden gedaan, want meer tijd had de arts niet. Met de verzekering van Linda werd heen en weer gefaxt, die zeiden alles te betalen, dus arts blij. Toen gaf hij aan dat de operatie nu wel helemaal gedaan kon worden. Het kon gewoon lokaal gedaan worden, maar ook in operatiekamer, dan zou de verzekering sowieso vergoeden had de arts gezegd, maar dan zou het pas om een uur of 21 of 23 kunnen. Lokaal was prima voor Linda, maar toen had de verzekering weer iets dat de operatie de volgende dag pas kon, arts weer daarna toe gefaxt, dat nu beter was blablabla. Dus na een uur ofzo van bureaucratisch gedoe kon de operatie beginnen.
In de tussentijd toen Linda en Damaris alvast wat van de apotheek moesten halen, kwam de tweede aardbeving en wij zaten op de zevende verdieping, dus voor mij voelde hij in elk geval heftiger dan de eerste, maar dat kan dus ook aan de hoogte van het gebouw liggen. De eerste was trouwens een aardbeving 6.3 op de schaal van Richten (maar het epicentrum zat niet in San José maar in de buurt van Puntarenas, aan de overkant van de zee daar). Toen de aardbeving begon, stapten Linda en Damaris net in de lift, dus die vluchten er snel weer uit. En zochten de trap op.

Linda had eerst nog niet door dat het nu dus de operatie werd, dus toen ik dat zei, zei zij toch alleen de tijdelijke, nee helemaal! Linda nog wat meer in de stress! Arme Linda.
Gelukkig waren Damaris en ik er om haar beetje af te leiden met grapjes en geouwehoer (ik in het Nederlands en af en toe vertalend voor Damaris).
Toen Linda een leuk pilletje, dachten wij, aangezien de assistente zei dat ze naar een kwartier vrolijk zou kunnen worden. Dus weer leuke info voor allerlei grapjes en geoewehoerd. Maar je raad het al er gebeurde natuurlijk niks, saai pilletje. Het pilletje was bedoelt om Linda wat duffer/slaperig te maken.
Ik met al mijn nieuwsgierigheid en interesse vroeg natuurlijk aan de arts of ik mocht kijken?! Nee dat kon niet, ik waarom? Hygiëne etc, dat wist ik natuurlijk allang. Ik zei dat ik het interessant vond. Nou dan mocht ik wel door het raampje van de operatiekamer kijken. Toen Linda werd meegenomen mocht ik nog niet komen.
Dus ik met Damaris kletsen, de foto's op mijn mobiel laten zien, wat kun je allemaal doen om de tijd te dooien?! Gelukkig zou de operatie maar een uur in beslag nemen, dus de wachttijd viel wel mee. Na een half uur ging ik maar eens informeren of ik al mocht kijken, nee moest nog ff wachten tot de arts me erbij zou halen. Na een minuut of tien mocht ik komen. Ik vol adrenaline achter de assistente aan en bleef netjes bij het raampje staan.

(Volgende stukje kan weer voor sommige schokkende verhalen bevatten)

‘Kom binnen', zei de arts, en hij liet me van dichtbij zien, welke pin hij al met schroefjes had vastgezet in de kaak en de stellage ijzerdraden om de rij tanden erboven. Ik mocht zelfs foto's maken, echt vet cool! Ik zou ze niet op internet zetten, maar als je ze wilt zien, moet je me maar even mailen. De foto's voor en na de operatie zal ik er wel opzetten (die zijn niet eng voor sommige mensen om te zien). Maar een blootliggende kaak met schroefjes en plaatjes erin, is niet voor iedereen interessant. En aangezien er een mooie slideshow voorbijkomt op mijn site...!
Daarna boorde de arts het twee plaatje erin, je kon de breuklijn heel goed zien en iets boven het eerste plaatje met vier schroefjes, bevestigde hij het tweede plaatje met twee schroefjes.
Daarna naaide letterlijk de binnenkant van de lip weer vast aan het tandvlees. Als controle werd er even goed hard op geduwd om te kijken of de hechting goed zat. Ook de kaak werd van alle kanten aangeduwd, wat voor Linda aardig pijnlijk was aangezien, de kneuzing bovenaan bij haar oren niet verdoofd was en de verdoving bij de kin ook al uitwerkte.
Daarna werden er een paar mooie plakkers opgeplakt en een paar gaasjes in haar mond gedrukt tussen haar lip en de onderste rij tanden en mocht Linda een controle panorama röntgenfoto laten maken. Linda was wel duizelig van de medicatie, maar verder ging het redelijk. Twee prikken kreeg ze ook nog, één diende tegen de pijn en de ander als desinfectie.
Deze twee prikken moest ze ‘s avonds nog een keer hebben.

De foto zag er goed uit dus na de bedankjes vertrokken naar de apotheek om de volgende reeks medicijnen op te halen. Bij het verlaten van de parkeerplaats met de auto, bleek dat we ergens anders moesten betalen, natuurlijk al een hele rij andere auto's achter ons. Dus ik met het kaartje het ziekenhuis weer in rennen, bleek dat je bij de apotheek moest betalen. Zeker twee en een halve euro koste het, lekker is dat, dat je ook voor parkeren moet betalen, alsof het ziekenhuis een dagje uit is (voor mijn in dit geval natuurlijk wel een beetje, maar goed). Hieruit bleek ook wel dat het een ziekenhuis is voor de rijken hier, ook allemaal dure wagens op de parkeerplaats.
Vervolgens op zoek naar een milkshake voor Linda want dat moest ze drinken, iets met veel suiker. Kentucky, Burger King en Macdonalds had het niet. Alleen de lokale ijszaak Pops hadden Milkshakes. Grappig was ook bij de Kentucky dat ik aan de vrouw bij de kassa vroeg: Tienen Milkshakes? Het Spaans voor hebben jullie Milkshakes. Nee, maar zij wel (andere caissière). Ik dacht al die snapt er niks van, want de andere caissière kon namelijk Engels, haha!

Thuis aangekomen Oscar en alle families op de hoogte gebracht dat we nog tot en met Vrijdag in San José blijven, dan moet Linda weer voor controle naar het ziekenhuis!
Dus het is weer een gezellige Nederlandse bende hier in het huis van Damaris en Rodolfo! Ohh ja nog een weetje onze broer Jonathan hier, heeft ongeluk gehad met de motor, door zo'n gat in de weg. Dus hij heeft zijn elleboog op twee plaatsen gebroken, grote schaafwond op zijn heup en ook zijn hand is goed geschaafd. Zijn arm waarschijnlijk ook, maar dat kunnen we niet zien, omdat het gips eroverheen zit. Hier dus goed opblijven letten op de weg!

Laatste nieuwe ervaring Linda moest namelijk nog die twee spuiten in haar bovenbil. Gelukkig was Stefani de vriendin van Alex er ook er die had wel verstand van de spuiten en zat namelijk een draaisysteem in de spuiten, dat ik niet kenden. Dus zij heeft de spuiten klaargemaakt en vervolgens heb ik mijn spuit in een mens geplaatst. Best apart, de huid is best stug, maar in de spier glijdt het gemakkelijk door. De eerste deed best pijn voor Linda, maar dat deed die gelukkig ‘s middags ook. De tweede deed minder zeer, deze was voor de desinfectie.
Ik was dus voor één keer een echt zustertje. En vervolgens ook nog even een bandage om het hoofd geboden van Linda, met een koude handdoek, wat ook werd aangeraden om zwelling tegen te gaaan. Daar loopt ze nu donderdagochtend ook mee rond, 2-3 dagen gedurende de dag. Morgen vroeg is de controle.

Nou jullie zijn weer helemaal op de hoogte. Inderdaad er wordt nog steeds niet veel gewerkt door mij, maar dat ligt nu even aan de omstandigheden! Het is mooi weer in San José en het wordt waarschijnlijk een rustig dagje!

Heel veel liefs,

Diederique

Ongeluk zit in een klein hoekje (of in dit geval in een poncho)

Hola amigos y familia,

Donderdag begon zoals elke dag opstaan, douchen, ontbijten en op de fiets naar de plek waar ik Linda altijd tref, en waarna we samen naar school fietsen! Ik was zoals gewoonlijk aan de late kant ('s ochtends hè), maar Linda was er nog niet. Haar ondertussen een beetje kennende ging ik er niet vanuit dat ze zonder mij weg was gefietst, omdat ik nu 3 minuten te laat was. Dus netjes onder het afdakje, waar Linda normaal staat te wachten. Na 5 minuten was het 1 voor acht en ze was er nog niet, dus dacht ik, die heeft zich verslapen. Dit was al een keer eerder voorgekomen, en de avond ervoor waren we allebei erg moe, dus zo gek zou het niet zijn.
Vervolgens ben ik naar school gefietst, heb van een paar kinderen de lengte en het gewicht opgenomen, terwijl Oscar en Julio (de gymleraar) een vergadering hadden. Niet alle kinderen waren er, dus ik was na 5 kinderen klaar, en toen aan de slag gegaan met de namen invoeren van de deelnemers van de fietstocht van vorig jaar, die dit jaar op 10 mei wordt gehouden.

Let op: Het volgende gedeelte kan schokkende vehalen bevatten!

Dan komt Oscar op een gegeven moment aan en zegt: Linda heeft een ongeluk gehad! Dus mijn hart slaat keertje over en tempo vliegt omhoog! Ernstig??? Wat is er gebeurd? Daar kon hij geen antwoord opgeven, hij wist alleen dat ze nu in het ziekenhuis was! Waar hij nu heen ging. Ik kon bij Julio blijven. Ik denk: K*t zou Linda willen dat ik mee kom, zou ze er dan om hebben gevraagd? Vraagteken,vraagteken, vraagteken! Dus ik tegen Oscar als het ernstig is bel je mij, dan kom ik! Terwijl we aan het voetballen waren met de schattige kinderen (waar om de een of andere reden ook meer ongelukjes gebeurden dan normaal), moest ik natuurlijk steeds aan Linda denken, hoe was het met haar en wat was er gebeurd? Ik dacht meteen die is afgesneden door een auto, want de rijden hier een paar gekken die kijken niet op of om! Gelukkig belde Oscar na ongeveer een uur, dat ze een gat in haar kin had, bloed lip en dat er bloed uit haar oren kwam. En wat met de tanden, en er was sprake dat ze gevallen was door een gat in de weg!
Oke gelukkig het is niet heel ernstig, gaat redelijk met Linda, ongeluk viel mee. Al een hele opluchting! Toen Oscar later op school kwam zei hij dat Linda thuis was en ik ernaartoe kon. Ik op de fietst en met de nodige voorzichtigheid naar haar huis gecrossed. Daar aan de poort staan schreeuwen, maar er deed niemand open. Oke, misschien is ze bij mijn huis, dacht ik. Omdat ik verstond dat Oscar zei su casa, en dat is haar huis, maar kan ook uw huis betekenen. Dus verder gecrossed naar mij huis, helemaal doorweekt kwam ik daar aan. En ik vroeg hijgend aan mijn moeder is Linda hier? Nee, maar ze kon me wel vertellen dat Linda bij Oscars huis was. Kon die dat niet ff wat duidelijker zeggen (mi casa)! Dat is namelijk vlak bij school aan de andere kant van de stad. Maar goed snel hapje gegeten en weer door de regen (met droge kleren in mijn tas) naar Linda gefietst. Met een grote afgeplakte kin deed Linda de deur open. Ze zag er redelijk uit. Oren zaten beetje vol bloed en er was een stuk van haar voortand af, wat je zo kon zien.

Wat was er nou gebeurd, Linda was bezig een plastic zak bij haar billen, voor het opspattende water (veel regen), goed te leggen, toen is haar poncho tussen haar frame en het wiel en waarschijnlijk de remmen gekomen. Waardoor ze met een sneltreinvaart naar de grond werd geschoten en niet de mogelijkheid had om te draaien of zich met haar handen/armen te beschermen, omdat die in de poncho zaten en toen heeft ze dus met haar kin de hele klap op gevangen! Haar kaak is toen naar achteren geschoten door haar gehoorgangen, waardoor het bloed uit haar oren stroomde. Ze had een goede snee in haar kin, waar het bloed ook uit stroomde, daarnaast een stuk van haar voortand af en twee kiezen zitten los. En mogelijk heeft ze ook een breuk in haar kin (bleek vandaag (maandag) op de panorama röntgenfoto), maar dat laatste is nog niet zeker, dat hebben we zelf uit de foto gehaald.

's Middags moest Linda weer terug om foto's te laten maken van haar kaak. Hier zat geen breuk in volgens de artsen, dus redelijk snel weer naar huis. Het ziekenhuis is zeker niet zo schoon en hygiënisch als in Nederland, maar verder werd ze goed geholpen. Het leuke was wel dat we later die dag nog terug mochten komen voor de medicijnen. Dus om een uurtje of 16 waren we weer bij Oscar thuis. Hij vond het wel een leuk idee als ik ging koken en dan hutspot. Ik wilde nog even op internet om op die manier ook Coert (de vriend van Linda) op de hoogte te brengen. Dus ik zo subtiel mogelijk en ook realistisch een beeld geschetst van het ongeluk en wat er was gebeurd en hoe de situatie nu was.

Daarna nog wat inkopen voor de gehaktballen en de hutspot wortelen en weer naar het huis van Oscar gewandeld. Daar heerlijke gehaktballen gemaakt en hutspot met hulp van Linda, want afgezien van het stukje oor - kin deed alles het nog prima! Lekker gegeten, Linda natuurlijk op een slakkentempo, en daarna Holland the movie gekeken. Vet grappig Holland vanuit de lucht en een beetje de geschiedenis en de toeristische plekjes natuurlijk. Nou ik kan je vertellen, ik weet straks vast meer van Costa Rica dan van Nederland. Ik ben in veel Landen geweest maar Nederland heb ik nog lang niet helemaal gezien!
Daarna heerlijk gedoucht bij Oscar, met WARM water, dat aanbod sloeg ik natuurlijk niet af. En toen ik wel toe was aan mijn bed en Linda ook, mochten we nog naar het ziekenhuis, om de medicijnen op te halen, gelukkig ging dit snel, en mocht ik de volgende dag een uurtje langer slapen, omdat Paipad pas om 8 uur begint!

Vrijdag samen met Bety (de fysiotherapeute van Paipad) naar het zwembad gefietst, Linda had namelijk een fiets over, want die had natuurlijk een dagje vrij en nou niet bepaald de behoefte om te gaan fietsen. Alleen maar de bult af, dus ging lekker snel. Bij het zwembad kregen we te horen dat de deelnemers niet kwamen om verschillende redenen, dus we konden weer terug alleen nu tegen de berg op. Volgende keer eerst maar nagaan of ze komen en dan naar het zwembad. 's Middags hadden we Olympiades especiales, in dit geval atletiek voor verstandelijk gehandicapten in het stadion van Turrialba. Er waren maar 4 deelnemers van de acht, en het regende dus dat was een beetje jammer. Maar het idee is leuk en nu de tribunes en de ruimte eromheen gebruikt om te oefenen. Ik ben benieuwd wat precies de doelen zijn, zal hier de volgende keer naar informeren.

Daarna weer naar het huis van Linda gefietst, om vervolgens met haar naar de tandarts te gaan. Ik ging eerst even voor haar pinnen, aangezien er nogal een lange rij stond ging Linda vast naar haar afspraak. Toen ik daar aankwam, was de tandarts haar voortand aan het reconstrueren. Resultaat is mooi gelukt! Linda vertelde dat toen ze bij de kies kwam die het meeste pijn doet en ook los zit, de tandarts echt schrok. Ze dacht aan een fractuur maar dat kan ze niet zien en zijn heeft de materialen niet voor een goede foto. Dus adres gegeven van een arts in San José en die zal pas open zijn. Dus met een nieuwe tand en na de rekening te hebben betaalt met precies het geld dat ik had kunnen pinnen, aangezien de bank niet meer had. De bank had alleen maar biljetten van een euro of drie dus meer paste er niet door het luikje.

Linda heeft zaterdag met hulp van Coert haar verzekering gebeld en die raden aan om meteen naar San José te gaan, naar het ziekenhuis dat zij aanraadde en daar de foto te maken. Dus toen ik bij haar kwam, zei Linda: ‘Je weet het nog niet, maar we gaan naar San José!' Oh oké!
Ik mijn moeder in San José gebeld en we waren weer meer dan welkom. Dus de bus gepakt, taxi naar het ziekenhuis in SJ en die vertelden dat ze geen röntgenfoto panorama konden maken. Oftewel ons tripje op zaterdag naar SJ was helemaal niet nodig geweest, aangezien de klinieken die het wel hadden, dicht zaten. Daarom maar naar het huis van mijn moeder in SJ gegaan en daar besloten in SJ te blijven tot en met maandag. Nou voor mij een feest aangezien er 's avonds Saprissa - Liga (Ajax - PSV zullen we maar zeggen) op tv was en de halve familie op bezoek kwam om te kijken, en dat onder het genot van een BBQ. Voor Linda iets minder, want die kon het vlees niet eten en mocht geen alcohol vanwege de antibiotica. Grappig om te vertellen op een gegeven moment ontstond er een opstootje, waar zich vervolgens beide teams en begeleiders coaches reserves etc. zich mee bemoeiden, dus een man of 35 aan het duwen en trekken, waarbij ook rake klappen werden uitgedeeld! Ik vroeg op het rust was, ja! Maar dat bleek helemaal niet zo te zijn, na de 50e minuut op de klop naar een onderbreking van een minuut of 8 gingen ze nog even 2 minuten verder voetballen en vervolgens was het pas rust! Dit was heel normaal bij een wedstrijd in Costa Rica, gebeurd eigenlijk altijd!

Desalniettemin was het erg gezellig en worden we behandeld als echte familie! Heel lief, de tante heeft naar allerlei klinieken gebeld, om te kijken of iets open was met de mogelijkheid van het maken van panorama röntgenfoto's, maar alleen in noodgevallen was er de mogelijkheid en dat was Linda niet.
De groep Nederlanders uit SJ zaten in Manuel Antonio, dus ik sliep weer in mijn oude bed en Linda ernaast.
Zondag erg leuk met Linda en mijn SJ moeder naar de bioscoop geweest, ik zei vrouwendagje uit (omdat wij alle vrouwen waren van dit huis, 5 broers) en heel toevallig was het ook nog internationale vrouwendag! De bioscoop zat in een mega shoppingmal, echt Americaans, heel veel winkels en speelapparaten en allerlei junkfood. Bij de bioscoop stond echt een mega rij, maar gelukkig bleek dit voor de popcorn te zijn. De rij voor de kaartjes viel mee. We zijn naar Benjamin Button geweest, mooie film (Slumdog millionair, draaide nog niet, voor alle mensen die ons deze film hebben aangeraden).
Heel grappig met de bioscoopstoelen kon je heen en weer wiegen, wat daar precies het doel van is weet ik niet, maar voor een keertje wel grappig. Enige nadeel was dat het een film van 2 uur en 45 minuten is zonder pauze, dus ik had aan het eind hoge nood voor een wc en Linda ook, daar was gelukkig geen rij!
Nog heerlijk genoten van een stuk pizza en Linda van brood met kruidenboter waar ze ongeveer een half uur over deed, lastig hoor als je niet kunt kauwen.
Taxi terug en surprise, suprise er was niemand thuis en mijn moeder had geen sleutel, ze had verwacht dat er wel iemand thuis zou zijn. Mijn broer paar huizen verderop was er ook niet voor een sleutel. Toen heeft een buurman mijn SJ vader gebeld en die was al weer onderweg naar huis en die kwam thuis met heerlijke kippenpootjes!
Die avond bij mijn broer op de kamer geslapen, omdat Toos (die nu in mijn SJ gastgezin woont) weer terug was uit Manuel Antonio. Weer gezellig bijgekletst.
Volgende dag was mijn moeder weer heel behulpzaam heeft de klinieken gebeld en ons er met de auto naartoe gebracht. Mooie foto van Linda's gebit gemaakt en na de lunch weer vertrokken naar Turrialba! En 's avonds heerlijk genoten van nieuwe afleveringen van Private practice en GREY'S ANATOMY, heerlijk genoten!
En vandaag ondertussen dinsdag (gisteren begonnen met het schrijven van de weblog) gaan we zo weer naar de tandarts om te kijken of ze Linda nu verder kan helpen met foto.

Oke verhaal gaat verder we zijn net bij de tandarts geweest en dat was allemaal leuk en aardig maar zij kon ons niet verder helpen, wat ik al had verwacht! Ze had ons na de eerste keer het nummer gegeven van een arts van wat ik begreep een kaakchirurg, met het advies daarheen te gaan. Ik vroeg Linda nog heel expliciet in San Jose of ze daar niet om deskundig advies wilde vragen, maar ze wilde wel terug naar Turrialba (ook een beetje op aandringen van Oscar).

Dus de grap is dat we morgen weer gezellig naar San Jose gaan om naar de kaakchirurg te gaan, want er zit inderdaad een breuk in de kaak van Linda, wat wij allebei ook al bedacht hadden, gezien de foto. De kaak zit wel mooi op zijn plek, dus ik denk ook aangezien haar kaak steeds bewegelijker wordt, het gewoon genezen is, maar voor de zekerheid moeten we toch even naar de kaakchirurg. Hij heeft er tenslotte voor geleerd! Misschien moet ik toch maar arts worden, interessant is het zeker en zo ingewikkeld is het niet.

Nu een lange weblog met een verhaal dat nog vervolgd wordt! Met mij gaat alles goed en ik geniet van de nieuwe ervaringen en belevenissen al is het van een ander caliber dan je zou verwachten.

Heel veel liefs,

Diederique

Hup Holland hup en aanvalluuuh in Puerto Viejo Talamanc

Hey hallo lieve mensen,

Hoop dat het jullie goed gaat in Nederland! Met mij hier in Costa Rica wel, van het weekend weer een uitstapje gemaakt dit keer naar Puerto Viejo de Talamanca. Maar laat ik bij het begin beginnen, donderdag heb ik een mountainbike gekocht (zie foto's) bij de fietsenzaak van mijn familie. Dus nu ben ik in 8 minuten op school, in plaats van 25 minuten wanneer ik te voet ga, muy rapido (heel snel). Daarnaast is een mountainbike in deze omgeving ook erg handig om mooie tochten mee te maken, bergen, natuur en avontuur genoeg.
Linda stond al weer te springen voor een nieuw uitstapje en in was er natuurlijk niet vies van om mee te gaan. Wie wil er nou niet een heerlijk weekendje naar het strand en naar natuurparken?!
Dus de lonely planet was al 6 keer doorgelezen door Linda, en ik had er met de nodige voorleesrondes ook de nodige informatie over gekregen. Helemaal op de hoogte om 13 uur vrijdag de bus gepakt naar Siquirres en daar de bus naar Puerto Limón. Deze stad vond ik een beetje onguur, in had het idee dat ik de hele tijd op mijn tas moest passen en dat zou ook vast zo geweest zijn. Gisteren bleek ook dat ik onbewust een foto had gemaakt van de gevangenis, haha! Mijn vader hier is de reisgids achteraf.
En vandaag een mooie rit langs het strand en ook een bompy ride naar Puerto Viejo Talamanca. Totaal hebben we er 5 uur en 40 minuten over gedaan.
Daar aangekomen ingecheckt in ons hotel (die we gereserveerd hadden, maar op de reservering antwoordde de senorita aan de balie: Nowbody told me, haha). Het was een layback hotel in de hippie sfeer. Hier en daar werd een stickie gerookt. Grappig om te zien hoor die macho surfers met hun stikkie en hun flesje tropische vruchtensap (alcohol of bier schijnt niet zo'n goede combie te zijn, geen idee geen ervaring).
Even het stadje bekeken, relaxed stadje, paar souvenirs winkels bekeken en vervolgens onze spaghetti gemaakt, niet verkeerd, al zeg ik het zelf.
In de stad nog een heerlijk fruitdrankje gedronken en vervolgens naar bed. Nou ik kan je vertellen ik had nog niet zo slecht geslapen in Costa Rica. Dus een beetje brak de volgende ochtend opgestaan met regen en een poes tussen het gaas en de planken van het raam (zonder raam (kunnen jullie het nog volgen)) Kortom een poes boven mijn hoofd aangezien in onder het 'raam'sliep.
Genoten van een herlijke warme douche, mijn eerste in Costa Rica (dus naar 6 weken). Na ons boterhammetje met pindakaas fiets gehuurd en vertrokken richting het park Manzanillo. Al snel gestopt aangezien we langs het ideale surfstrand kwamen Playa Cocles. En genoten van het uitzicht van de surfers op de voor mij iets te hoge golven. Wel in de regen maar ik had een super goedkope poncho die zijn werk goed deed. Gelukkig werd het snel weer droog en kon ik verder op mijn Hup Holland Hup fiets aangezien hij knal oranje was (zie foto).
Onderweg kolibrie gespot (zie foto) heel klein vogeltje en wederom een luiaard (3-vinger) deze was activer dan ik had verwacht. Hij zat aan de kant van de weg en dat leek ons niet de veiligste plek voor het beest. En Linda kon het niet over haar hart verkrijgen om hem daar zo te laten zitten. Dus stok gepakt en ik mocht natuurlijk het werk doen (want Linda vond zielig om hem een duwtje te geven)! En het leuke beest begon al wat geluidjes te maken maar zijn billen verplaatsten zich niet. Hij rekte zijn rechterarm helemaal omhoog en uit het niets liet hij hem voor een luiaard behoorlijk snel richting mijn voet vallen, gelukkig was het een luiaard en kon mijn reactievermogen het nog van hem winnen. Haha wie had dat gedacht aangevallen door een luiaard, dus lieve beestje was iets minder zielig en we hebben hem met zijn rechterarm omhoog aan de kant van de weg laten zitten (zie foto).
Vervolgens aangekomen bij Punta Uva hier begint het droomstrand (was met zon vast droomachtig geweest, nu gewoon mooi) dat zich over 5 km uitstrekt naar Gandoca-Manzanillo. Na 12 km aangekomen in Manzanillo (genoemd naar een oeroude, torenhoge manzanilloboom om het dorpsplein, die in de veertigerjaren dood ging) waar het dierenreservaat Gandoca Manzanillo begint. Daar mochten we 1,5 euro voor het parkeren van onze fietsen betalen, dus maar ff 100 meter terug gelopen en onze fiets 'onbewaakt' geparkeerd. Hier lekker over het strand gelopen en aan het eind was het nogal blubberig, dus Linda voeten kregen een modderbadje en mijn schoenen. Op de terug weg moesten we aan het begin van het park weer de rivier oversteken (Linda was zo vriendelijk om mij op de rug te nemen, zodat ik mijn schoenen niet uit hoefde te doen). Dit ging slecht één keer goed, aangezien Linda op een heel scherp steentje ging staan en mijn uit reactie in de rivier zetten, haha! Kon ik meteen mijn schoenen wassen nu ze toch nat waren.
Op de terug weg weer genoten van de surfers (zie foto's) en de luiaard was nergens te bekennen, had onze hulp blijkbaar niet nodig (Linda we bemoeien ons niet meer met het wildlife). Uitgeput onze fietsen weer ingeleverd (die kleine fietsjes zijn namelijk wel vermoeiend). Genoten van de douche en op zoek naar een stukje pizza voor mij, want als ik ergens zin in heb, eet ik het! Ook wat gezonds gekocht rijst met wat groente (daggie vegetarisch voor Linda dag). Daarna lekker bij het strand gezeten elkaar onze verhalen verteld voordeel van nieuwe mensen je kent elkaars 'geschiedenis' niet, dus genoeg te vertellen. Gauw plassen bij het hotel en weer verder met het verhaal. Daarna genoten van reggea muziek bij een barretje, in de tropische sferen. Jammer genoeg was er een hippie vrouw die maar al te graag mee wilde zingen en dansen, en wanneer ze de kans kreeg om te zingen VALS! Gelukkig konden de heren het wel.
Daarna weer de nachtrust opgezocht en deze keer als een blok beton geslapen (ook niet de ruzie van dronken mensen gehoord die aardig hebben huisgehouden volgens Linda).
Volgende ochtend weer aan de pindakaas en als afwisseling jam en daarna de bus gepakt naar Cahuita ten noorden van Puerto Viejo Talamanca. Ook hier zit een nationaal park en mooi, heerlijk langs het strand, puur genieten, oftewel PURA VIDA! Heel mooi strand en wildlife, wederom een luiaard dit keer met jong (zie foto; schattig). Verder veel kabben, waaronder een blauwe, vlinders, leguaan in de boom en ook brulapen (maar die hebben we niet gezien, aangezien we terug moesten om de bus te halen). De terugweg ging supersnel 4,5 uur, alles sloot op elkaar aan en geen vertraging.
Thuis de verhalen verteld, de foto's laten zien en een filmpje gekeken met mijn vader en moeder (Apocalypso; wel leuk dat delen gefilmd zijn in Costa Rica, afgezien van het feit dat het nog al bloederig gefilmd is).
Daarna weer de oude vertrouwde ijskoude douche en naar bed!!! Vandaag op school wat meer sporturen gehad, maar het loopt nog steeds niet zoals het moet worden, geduld is hier een schoon goed!

Nog even een mooi stukje over een cool ventje bij mij op school Hij komt al aanrennen als zijn klasje gaat voetballen en dan trekt hij mij het veld in zit hij mij volgens hem op de goede plek. En vervolgens tijdens het spel speelt hij af en toe voor scheidsrechter en dan maakt hij van die prachtige bewegingen en is hij heel serieus en ik krijg dus nog wel een een kaart. Dan gaat hij voor mij staan blaast op zijn symbolische fluitje, pakt de symbolische kaart uit zijn broekzak en houdt hem voor mijn neus! Dan moet ik er even uit. Ik hoop echt dat ik dit nog een keer kan filmen, prachtig!

Hasta luego!

Heel veel liefs,
Diederique

Een dagje Turrialba!

Hey hallo allemaal,

Vandaag zal ik een gewoon dagje beschrijven in Turrialba, en wel die van vandaag! Vanochtend om 5.50 uur opgestaan (ja dat is vroeg), koud water in mijn gezicht gegooid, om een beetje wakker te worden! Oh ja het eerst wat ik vandaag zag was een klein salamandertje op mijn kamer (heerlijk die tropisch toestanden, al zijn de muggen wat minder (pica, pica, jeuk, jeuk)), dus maakte eerlijkgezegd eerst een foto voordat ik het water in mijn gezicht gooide! Daarna genoten van een heerlijk ontbijt die mijn moeder had klaargemaakt: ik kreeg twee tosti´s waarvan ik er 3/4 opkreeg.

Daarna met lunchpakket vertrokken naar school, ongeveer 25 minuten lopen. Halverwege onmoet ik Linda en lopen we samen verder! Op school begroeten we iedereen die we tegenkomen en hebben we een korte small talk met onze begeleider Oscar. Daarna affiches geknipt voor de fietstocht die 10 mei plaatsvindt, en die wordt georganiseerd door onze school met medewerking van mijn vader en zijn fietswinkel. Daarna een kort gymlesje met Julio de gymleraar, leuke leraar enthousiast, actief en leuk met de kinderen! Vervolgens was er vandaag een viering op school voorafgaande aan Semana Santa (pasen). Hierbij werd vool gezongen en gebeden. En ik en Linda konden ons spaans oefenen door de liedjes proberen te vertalen.

Daarna hebben we de tuin aangeharkt van de school voor het fysiotherapie lokaal, omdat daar veel dode bladeren laggen, en hier ook fysiotherapie wordt gegeven. Er staan balansoefenmaterialen en daarnaast hebben we er speel en oefenmaterialen neergezet, die waren weggehaald voor de regenperiode.

Vervolgens was het lunchtijd en ben ik samen met Linda naar haar huis gegaan om daar mijn lunch op te eten. Onderweg nog even gedag gezegd tegen mijn vader en zus, aangezien we langs de fietswinkel lopen, op de weg van en naar school.

Bij Linda thuis de moeder van Luis (Linda´s Costaricaanse broertje) ontmoet, leuke en spontane vrouw! Na de lunch kaartje op de post gedaan voor degene die op 3 maart jarig is (kan dit wel zeggen aangezien ik het naar het verkeerde adres heb gestuurd en ze komende week weer verder verhuisd). Nu zit ik in het internet cafe, om mailtjes te lezen, te sturen, jullie op de hoogte te houden! Om drie uur hebben we vergadering met Oscar in het park, hoe relaxed! Vervolgens ga ik naar de fietsenwinkel, om mijn mountainbike verder te bestellen, zodat ik binnenkort door Turrialba en de rest van Costa Rica kan fietsen!

Daarna gaan we voor het eerst fitnessen in een fitnesszaal vlak bij mijn huis, even goed aan de bak!! En daarna ga ik lekker thuis eten, want dan heb ik vast honger! Vervolgens een beetje relaxen thuis en dan is het al weer bedtijd!

Gisteren was mijn zus Raque jarig, ze is 18 geworden! Dus mijn eerste stukje Costa Ricaanse taart gehad, was lekker (maar Pap jouw appeltaart is lekkerder) dit was ook een soort slagroomtaart by the way! Heb er een foto van, maar heb ze nu niet bij me! Ik heb wel een foto van Linda met haar nieuwe fiets en mijn moeder erop! Het is hier traditie om op de verjaardag van iemand het aantal jaar in eieren op iemands hoofd kapot te drukken, maar Raque is hier niet zo´n voorstander van dus dat is niet gebeurd! Ik moet het vast wel ondergaan als ik jarig ben, ben benieuwd!!

Dat was het weer heb nog tien minuten en dan begint de vergadering! Het is hier zonnig en 30 graden!!

Heel veel liefs,

Diederique