Daar ben ik weer en....

The story continues: Woensdagochtend om 8.30 de collectivo (de stopbus) gepakt, want de directo naar San José van negen uur zat al vol. Ik heb heerlijk genoten, want het was een mooie zonnige dag, na lange tijd, en het uitzicht was prachtig. Ik zag ook allemaal nieuwe stukken, want meestal slaap ik een stuk van de reis. Ondanks dat het een colectivo was kwamen we eigenlijk net zo snel aan. Daar een taxi gepakt naar het huis van mijn SJ (San José) moeder en daar werden we weer hartelijk ontvangen. Toen kwam tussen 10.30-11.00 uur voor de Nederlanders onder ons (Toos, Linda en ik) onze nieuwe ervaring namelijk een aardbeving!!! Heel bizar ik zat op een kruk en die begon heen en weer te bewegen, en ik zat verbaast naar de kruk te kijken: van wat is dat dan?! En Toos dacht dat ze tegen de deur aan stond, omdat ze bewoog en de kasten en de muren in het huis bewogen, heel bizar. Na een paar seconde stopte het om vervolgens na een paar seconden weer te beginnen. En wij vol opwinding ohh een aardbeving! Damaris (mijn mami) had het niet eens gemerkt omdat ze heen en weer liep.

Om 12.30 uur heeft Damaris weer een lekkere lunch voor ons gemaakt, met zacht voedsel voor Linda. Daarna met de auto vertrokken naar het ziekenhuis CIMA. Dit zat helemaal aan de andere kant van de stad, dus het was wel even rijden. Het is een modern en schoon ziekenhuis. De kaakchirurg zat helemaal op de zevende verdieping! De verzekering van Linda had al naar de kliniek gebeld, dus dat was wel prettig. Na een formulier ingevuld te hebben, mocht Linda bij de arts met de Nederlandse roots komen (Peitersz). Het was inderdaad en breuk en om schade in de toekomst te voorkomen, was een operatie nodig. In eerste instantie was er sprake van een tijdelijke stabilisatie van de tanden en de kaak, om later de operatie te doen. De arts riep mij en Damaris om iets in de mond van Linda te laten zien. Hij duwde op de tand waar de breuk zat en daar klapte de twee delen van de kaak in een hoek naar beneden en sloepten heel elastisch weer terug. Dit zag er heel bizar en pijnlijk uit, maar Linda voelde er niks van! Hij liet het een keer of drie zien. Heel apart. Hij legde het idee uit waarom het gestabiliseerd moest worden. Als je er niks aan doet gaan de twee delen van de kaak langs elkaar heen bewegen en ontstaat er litteken weefsel, waardoor het bot daar niet gaat groeien en je kaak dus in twee delen blijkt.
Linda was in de bus al zenuwachtig, want die had natuurlijk een voorgevoel, omdat ze voelde dat de kaak niet goed zat, omdat haar onder en bovenkaak niet zoals eerder goed op elkaar pasten.

Eerst zou er alleen een tijdelijke stabilisatie worden gedaan, want meer tijd had de arts niet. Met de verzekering van Linda werd heen en weer gefaxt, die zeiden alles te betalen, dus arts blij. Toen gaf hij aan dat de operatie nu wel helemaal gedaan kon worden. Het kon gewoon lokaal gedaan worden, maar ook in operatiekamer, dan zou de verzekering sowieso vergoeden had de arts gezegd, maar dan zou het pas om een uur of 21 of 23 kunnen. Lokaal was prima voor Linda, maar toen had de verzekering weer iets dat de operatie de volgende dag pas kon, arts weer daarna toe gefaxt, dat nu beter was blablabla. Dus na een uur ofzo van bureaucratisch gedoe kon de operatie beginnen.
In de tussentijd toen Linda en Damaris alvast wat van de apotheek moesten halen, kwam de tweede aardbeving en wij zaten op de zevende verdieping, dus voor mij voelde hij in elk geval heftiger dan de eerste, maar dat kan dus ook aan de hoogte van het gebouw liggen. De eerste was trouwens een aardbeving 6.3 op de schaal van Richten (maar het epicentrum zat niet in San José maar in de buurt van Puntarenas, aan de overkant van de zee daar). Toen de aardbeving begon, stapten Linda en Damaris net in de lift, dus die vluchten er snel weer uit. En zochten de trap op.

Linda had eerst nog niet door dat het nu dus de operatie werd, dus toen ik dat zei, zei zij toch alleen de tijdelijke, nee helemaal! Linda nog wat meer in de stress! Arme Linda.
Gelukkig waren Damaris en ik er om haar beetje af te leiden met grapjes en geouwehoer (ik in het Nederlands en af en toe vertalend voor Damaris).
Toen Linda een leuk pilletje, dachten wij, aangezien de assistente zei dat ze naar een kwartier vrolijk zou kunnen worden. Dus weer leuke info voor allerlei grapjes en geoewehoerd. Maar je raad het al er gebeurde natuurlijk niks, saai pilletje. Het pilletje was bedoelt om Linda wat duffer/slaperig te maken.
Ik met al mijn nieuwsgierigheid en interesse vroeg natuurlijk aan de arts of ik mocht kijken?! Nee dat kon niet, ik waarom? Hygiëne etc, dat wist ik natuurlijk allang. Ik zei dat ik het interessant vond. Nou dan mocht ik wel door het raampje van de operatiekamer kijken. Toen Linda werd meegenomen mocht ik nog niet komen.
Dus ik met Damaris kletsen, de foto's op mijn mobiel laten zien, wat kun je allemaal doen om de tijd te dooien?! Gelukkig zou de operatie maar een uur in beslag nemen, dus de wachttijd viel wel mee. Na een half uur ging ik maar eens informeren of ik al mocht kijken, nee moest nog ff wachten tot de arts me erbij zou halen. Na een minuut of tien mocht ik komen. Ik vol adrenaline achter de assistente aan en bleef netjes bij het raampje staan.

(Volgende stukje kan weer voor sommige schokkende verhalen bevatten)

‘Kom binnen', zei de arts, en hij liet me van dichtbij zien, welke pin hij al met schroefjes had vastgezet in de kaak en de stellage ijzerdraden om de rij tanden erboven. Ik mocht zelfs foto's maken, echt vet cool! Ik zou ze niet op internet zetten, maar als je ze wilt zien, moet je me maar even mailen. De foto's voor en na de operatie zal ik er wel opzetten (die zijn niet eng voor sommige mensen om te zien). Maar een blootliggende kaak met schroefjes en plaatjes erin, is niet voor iedereen interessant. En aangezien er een mooie slideshow voorbijkomt op mijn site...!
Daarna boorde de arts het twee plaatje erin, je kon de breuklijn heel goed zien en iets boven het eerste plaatje met vier schroefjes, bevestigde hij het tweede plaatje met twee schroefjes.
Daarna naaide letterlijk de binnenkant van de lip weer vast aan het tandvlees. Als controle werd er even goed hard op geduwd om te kijken of de hechting goed zat. Ook de kaak werd van alle kanten aangeduwd, wat voor Linda aardig pijnlijk was aangezien, de kneuzing bovenaan bij haar oren niet verdoofd was en de verdoving bij de kin ook al uitwerkte.
Daarna werden er een paar mooie plakkers opgeplakt en een paar gaasjes in haar mond gedrukt tussen haar lip en de onderste rij tanden en mocht Linda een controle panorama röntgenfoto laten maken. Linda was wel duizelig van de medicatie, maar verder ging het redelijk. Twee prikken kreeg ze ook nog, één diende tegen de pijn en de ander als desinfectie.
Deze twee prikken moest ze ‘s avonds nog een keer hebben.

De foto zag er goed uit dus na de bedankjes vertrokken naar de apotheek om de volgende reeks medicijnen op te halen. Bij het verlaten van de parkeerplaats met de auto, bleek dat we ergens anders moesten betalen, natuurlijk al een hele rij andere auto's achter ons. Dus ik met het kaartje het ziekenhuis weer in rennen, bleek dat je bij de apotheek moest betalen. Zeker twee en een halve euro koste het, lekker is dat, dat je ook voor parkeren moet betalen, alsof het ziekenhuis een dagje uit is (voor mijn in dit geval natuurlijk wel een beetje, maar goed). Hieruit bleek ook wel dat het een ziekenhuis is voor de rijken hier, ook allemaal dure wagens op de parkeerplaats.
Vervolgens op zoek naar een milkshake voor Linda want dat moest ze drinken, iets met veel suiker. Kentucky, Burger King en Macdonalds had het niet. Alleen de lokale ijszaak Pops hadden Milkshakes. Grappig was ook bij de Kentucky dat ik aan de vrouw bij de kassa vroeg: Tienen Milkshakes? Het Spaans voor hebben jullie Milkshakes. Nee, maar zij wel (andere caissière). Ik dacht al die snapt er niks van, want de andere caissière kon namelijk Engels, haha!

Thuis aangekomen Oscar en alle families op de hoogte gebracht dat we nog tot en met Vrijdag in San José blijven, dan moet Linda weer voor controle naar het ziekenhuis!
Dus het is weer een gezellige Nederlandse bende hier in het huis van Damaris en Rodolfo! Ohh ja nog een weetje onze broer Jonathan hier, heeft ongeluk gehad met de motor, door zo'n gat in de weg. Dus hij heeft zijn elleboog op twee plaatsen gebroken, grote schaafwond op zijn heup en ook zijn hand is goed geschaafd. Zijn arm waarschijnlijk ook, maar dat kunnen we niet zien, omdat het gips eroverheen zit. Hier dus goed opblijven letten op de weg!

Laatste nieuwe ervaring Linda moest namelijk nog die twee spuiten in haar bovenbil. Gelukkig was Stefani de vriendin van Alex er ook er die had wel verstand van de spuiten en zat namelijk een draaisysteem in de spuiten, dat ik niet kenden. Dus zij heeft de spuiten klaargemaakt en vervolgens heb ik mijn spuit in een mens geplaatst. Best apart, de huid is best stug, maar in de spier glijdt het gemakkelijk door. De eerste deed best pijn voor Linda, maar dat deed die gelukkig ‘s middags ook. De tweede deed minder zeer, deze was voor de desinfectie.
Ik was dus voor één keer een echt zustertje. En vervolgens ook nog even een bandage om het hoofd geboden van Linda, met een koude handdoek, wat ook werd aangeraden om zwelling tegen te gaaan. Daar loopt ze nu donderdagochtend ook mee rond, 2-3 dagen gedurende de dag. Morgen vroeg is de controle.

Nou jullie zijn weer helemaal op de hoogte. Inderdaad er wordt nog steeds niet veel gewerkt door mij, maar dat ligt nu even aan de omstandigheden! Het is mooi weer in San José en het wordt waarschijnlijk een rustig dagje!

Heel veel liefs,

Diederique