Hallo allemaal,

Later we maar bij het minst leuke beginnen, vorige week woensdag begon mijn verstandskies weer te irriteren, zo erg zelf dat ik een pijnstiller ervoor nam. Die nacht werd ik 's nachts ld wakker van de pijn. Dus de beste oplossing leek mij om hem te laten trekken, ondanks dat ik in Costa Rica zit. De tandarts waar Linda is geweest kon het niet en die verwees mij door naar de kaakchirurg in San José, dat leek me een beetje overdreven. Daarom mijn Turrialba moeder gevraagd of ze bij haar tandarts wilde informeren. Deze kon het wel, maar had maandags pas tijd, dus werd het de derde tandarts, genaamd Ruth. Ik was nog dezelfde avond haar vierde patiënt waarbij ze de verstandskies trok. Het zal wel in de lucht hebben gehangen.

Na een foto, ik kon er niet zoveel opzien, behalve drie tanden, spoot ze mijn rechteronderkaak helemaal vol met verdoving. In Nederland kreeg ik twee prikjes. Volgens haar was het belangrijk dat het goed verdoofd was (dat was te merken). Al snel was het gat gemaakt, en toen begon het proces van rukken en trekken, want mijn verstandskies vond blijkbaar dat hij daar wel prima zat en gaf niet meteen op. Ik hoorde mijn kies kraken en ik voelde de druk op mijn hele kaak. Heerlijk, ehumm. Als ik wilde kon ik in de glazen van haar bril meegenieten, en meekijken wat ze aan het doen was. Af en toe kijken hoe het er mee stond, vond ik wel genoeg. Na zeker 10 minuten wrikken was het dan zover, hij zat los en ze kon hem eruit halen. Groot dat hij is die verstandskies (geeft duidelijk beeld van de grote van mijn verstand). De wortels waren helemaal met een bocht bij elkaar gegroeid (hier zal ik maar geen uitspraken over doen, behalve dan dat mijn imperfectie eruit is ;p). Dus volgens mij had hij geen enkele kans om ooit normaal door te komen. Nadeel van een grote verstandskies is dat het ook een groot gat achterlaat. Dat heb ik die avond nog wel gemerkt en de volgende dag ook zeker. Ze gaf me nog een afscheidsprik in mijn bil, die deed zeer, daarna had ik een stijve bil, dus voor even deed die meer pijn dan het gat in mijn mond.

Een hele beurs armer, zelfs platzak en met een grote verstandskies in mijn zak, heb ik vriendelijk bedankt. Vervolgens op weg naar het huis van Linda om geld te halen voor de medicijnen. Daarna ging Linda de medicijnen halen en ik zou wachten bij de tandarts. Dat was de domste beslissing van de dag, aangezien ik al snel gevoelsmatig verging van de pijn. Ik wist niet hoe ik me staande of dan wel zittende moest houden. Het huilen stond me heel nader en het lachen was in geen velden of wegen te herkennen.

Het duurde nogal lang, omdat Linda eerst bij een apotheek was die het niet had en bij de tweede apotheek bleek dat ze veel te weinig geld had. Waardoor het een aardige rekensom werd wat eerst te kopen. Twee pijnstillers en de eerste antibiotica, en mondwater (voor geen goud dacht ik er op dat moment over na om dat spul te gebruiken, maar goed). Onderweg terug maakte Linda een prachtige dubbelzinnige opmerking, hoewel ik erom lachte als een boer met kiespijn.

Die avond nog een Grey's gekeken, slapen kwam er voorlopig toch niet van. Die nacht en de volgende dag, waren verschrikkelijk, maar gelukkig komt aan alles een eind.

De pijnstillers werkten 4 uur en daarna begon de pijn weer, en ze stonden voorgeschreven om de 8 uur. Dat werd hem dus over het algemeen niet.

Nu de dag van mijn verjaardag, irriteert het nog wel, als de pijnstiller uitwerkt, maar hopelijk is dat snel voorbij en kan ik met ‘big smile' naar Panama.

Gisteren hadden we sportdag met de school in Santa Rosa, een plaatsje boven Turrialba. Met twee bussen vertrokken we met leerlingen, leraren en ouders naar boven, onderweg werden nog een paar leerlingen opgepikt. Op een leuk klein sportveldje werd het gehouden.

Het was een hele warme en mooie zonnige dag, omdat mijn gat in mijn mond nog niet helemaal hersteld was, heb ik me toegelegd op het maken van foto's. Erg leuk om te doen en vooral om ook het plezier bij de kinderen en de leraren te zien (zie foto's).

Toen ze gingen voetballen kon ik het natuurlijk niet laten om mee te doen, dus ik gaf de camera aan Linda en sprong het veld in. Heerlijk! Gelukkig kreeg ik geen klap op mijn kaap en wist ik op tijd te stoppen om het niet te forceren. Een geslaagde ochtend en ook vermoeiend, want het kleine stukje terug in de bus, viel ik al weer even in slaap.

's Avonds een appeltaart gebakken, hopelijk smaakt hij goed, want ze hebben natuurlijk niet precies dezelfde ingrediënten als in Nederland dus ben benieuwd. Vanochtend als eerste het kaartje en kadootje van mijn ouders (in Nederland) uitgepakt. Daarna kwam Priscila mij in het Spaans (Cumpleaños feliz) zingend tegemoet en kreeg ik een warme knuffel. Vervolgens heb ik genoten van een Nederlands ontbijtje (Goudse kaas, ¡Qué rico!)!

Daarna snel naar school waar bleek dat het geen sportdagje werd, maar een dagje schilderen. Na dat Geeke en Sjoukje vorig jaar de fysiotherapie ruimte hebben opgeknapt, hebben ze twee nieuwe lokaaltjes, met hulp van een middelbare scholieren uit Canada, bijgebouwd. Deze waren nog niet afgeschilderd, dus aan ons de taak. Wij weer op de fiets naar huis gesprongen, om oude kleren aan te trekken, want wie mij een beetje kent weet dat mijn kleren bij het verfen niet schoon blijven. Wat ook zeer lastig is met een verfroller boven je hoofd, maar goed.

Thuis gekomen werd ik gefeliciteerd door mijn zus en ouders uit Nederland, via de telefoon. Dan lijkt het helemaal niet of je ver weg zit, want de verbinding is super.

De eieren komen denk ik vanavond, dus dit verhaal wordt nog vervolgd.

Bij deze het vervolg: na een rustig middagje, waarin ik mijn eerste knoop aan mijn broek heb genaaid (je moet een keer beginnen), barste 's avonds het feest los!

Mijn ouders hadden drie vrienden uitgenodigd, die er bij de verjaardag van Ricardo ook waren. Daarnaast kwam Luis het Costa Ricaanse broertje van Linda, Linda natuurlijk en Oscar en Catalina! Met zijn allen genoten van een heerlijke maaltijd, gemaakt door Raque! Aan het eind van het eten werd ons langzaam verteld wat we eigenlijk aten, met grapjes over apenvlees en andere rare dingen. Het bleek dus dat het, kan niet anders zeggen, lekkere vlees: koeientong was! Toen ik bij het laatste stukje de smakpapillen, zag hoefde ik dat toch niet meer!

Daarna was het tijd voor de kaart Ricardo had een grote Costa Ricaanse taart voor mij gekocht en ik had zelf een appeltaart gebakken!Heerlijk (wel iets minder als in Nederland).

Ik kreeg een grote doos met een soort van verjaardagskaart erop met daarin de kadoos van mijn familie: een roze shirtje met een grote Costa Ricaanse vlinder erop en een bijpassende roze pet, een beertje met een houdertje, een luchtje, een armbandje, snoepjes, oorbellen en een sleutelhanger met heel toevallig die vlinder er ook op en pura vida! Daarnaast van die handvaten voor op je fietsstuur en een kaart van Costa Rica van Linda. En een hele lieve kaart van Raque en Chris.

Toen was ik de sjaak en kreeg ik van achteren het eerste ei van Ricardo (koekje van eigen deeg) en vervolgens nog een van Oscar! Heerlijk, vooral ook die schillen, haha! D foto's komen nog! Dus vervolgens eerst met kleren en al onder de douche! En daarna genoten van de taart en nog gezellig gekletst en toen was het al snel 22.30 uur. Bij het kletsen werden veel geestverhalen verteld, deze voorvallen schijnen hier veel voor te komen, dingen die bewegen, rare geluiden etc. zonder dat er iemand is, die het kan veroorzaken.

Om half twaalf legde ik mijn oor te rusten en kon ik lekker gaan slapen na een heerlijke dag!

Tot zo ver!

Veel liefs,

Diederique