Hola amigos y familia,

Donderdag begon zoals elke dag opstaan, douchen, ontbijten en op de fiets naar de plek waar ik Linda altijd tref, en waarna we samen naar school fietsen! Ik was zoals gewoonlijk aan de late kant ('s ochtends hè), maar Linda was er nog niet. Haar ondertussen een beetje kennende ging ik er niet vanuit dat ze zonder mij weg was gefietst, omdat ik nu 3 minuten te laat was. Dus netjes onder het afdakje, waar Linda normaal staat te wachten. Na 5 minuten was het 1 voor acht en ze was er nog niet, dus dacht ik, die heeft zich verslapen. Dit was al een keer eerder voorgekomen, en de avond ervoor waren we allebei erg moe, dus zo gek zou het niet zijn.
Vervolgens ben ik naar school gefietst, heb van een paar kinderen de lengte en het gewicht opgenomen, terwijl Oscar en Julio (de gymleraar) een vergadering hadden. Niet alle kinderen waren er, dus ik was na 5 kinderen klaar, en toen aan de slag gegaan met de namen invoeren van de deelnemers van de fietstocht van vorig jaar, die dit jaar op 10 mei wordt gehouden.

Let op: Het volgende gedeelte kan schokkende vehalen bevatten!

Dan komt Oscar op een gegeven moment aan en zegt: Linda heeft een ongeluk gehad! Dus mijn hart slaat keertje over en tempo vliegt omhoog! Ernstig??? Wat is er gebeurd? Daar kon hij geen antwoord opgeven, hij wist alleen dat ze nu in het ziekenhuis was! Waar hij nu heen ging. Ik kon bij Julio blijven. Ik denk: K*t zou Linda willen dat ik mee kom, zou ze er dan om hebben gevraagd? Vraagteken,vraagteken, vraagteken! Dus ik tegen Oscar als het ernstig is bel je mij, dan kom ik! Terwijl we aan het voetballen waren met de schattige kinderen (waar om de een of andere reden ook meer ongelukjes gebeurden dan normaal), moest ik natuurlijk steeds aan Linda denken, hoe was het met haar en wat was er gebeurd? Ik dacht meteen die is afgesneden door een auto, want de rijden hier een paar gekken die kijken niet op of om! Gelukkig belde Oscar na ongeveer een uur, dat ze een gat in haar kin had, bloed lip en dat er bloed uit haar oren kwam. En wat met de tanden, en er was sprake dat ze gevallen was door een gat in de weg!
Oke gelukkig het is niet heel ernstig, gaat redelijk met Linda, ongeluk viel mee. Al een hele opluchting! Toen Oscar later op school kwam zei hij dat Linda thuis was en ik ernaartoe kon. Ik op de fietst en met de nodige voorzichtigheid naar haar huis gecrossed. Daar aan de poort staan schreeuwen, maar er deed niemand open. Oke, misschien is ze bij mijn huis, dacht ik. Omdat ik verstond dat Oscar zei su casa, en dat is haar huis, maar kan ook uw huis betekenen. Dus verder gecrossed naar mij huis, helemaal doorweekt kwam ik daar aan. En ik vroeg hijgend aan mijn moeder is Linda hier? Nee, maar ze kon me wel vertellen dat Linda bij Oscars huis was. Kon die dat niet ff wat duidelijker zeggen (mi casa)! Dat is namelijk vlak bij school aan de andere kant van de stad. Maar goed snel hapje gegeten en weer door de regen (met droge kleren in mijn tas) naar Linda gefietst. Met een grote afgeplakte kin deed Linda de deur open. Ze zag er redelijk uit. Oren zaten beetje vol bloed en er was een stuk van haar voortand af, wat je zo kon zien.

Wat was er nou gebeurd, Linda was bezig een plastic zak bij haar billen, voor het opspattende water (veel regen), goed te leggen, toen is haar poncho tussen haar frame en het wiel en waarschijnlijk de remmen gekomen. Waardoor ze met een sneltreinvaart naar de grond werd geschoten en niet de mogelijkheid had om te draaien of zich met haar handen/armen te beschermen, omdat die in de poncho zaten en toen heeft ze dus met haar kin de hele klap op gevangen! Haar kaak is toen naar achteren geschoten door haar gehoorgangen, waardoor het bloed uit haar oren stroomde. Ze had een goede snee in haar kin, waar het bloed ook uit stroomde, daarnaast een stuk van haar voortand af en twee kiezen zitten los. En mogelijk heeft ze ook een breuk in haar kin (bleek vandaag (maandag) op de panorama röntgenfoto), maar dat laatste is nog niet zeker, dat hebben we zelf uit de foto gehaald.

's Middags moest Linda weer terug om foto's te laten maken van haar kaak. Hier zat geen breuk in volgens de artsen, dus redelijk snel weer naar huis. Het ziekenhuis is zeker niet zo schoon en hygiënisch als in Nederland, maar verder werd ze goed geholpen. Het leuke was wel dat we later die dag nog terug mochten komen voor de medicijnen. Dus om een uurtje of 16 waren we weer bij Oscar thuis. Hij vond het wel een leuk idee als ik ging koken en dan hutspot. Ik wilde nog even op internet om op die manier ook Coert (de vriend van Linda) op de hoogte te brengen. Dus ik zo subtiel mogelijk en ook realistisch een beeld geschetst van het ongeluk en wat er was gebeurd en hoe de situatie nu was.

Daarna nog wat inkopen voor de gehaktballen en de hutspot wortelen en weer naar het huis van Oscar gewandeld. Daar heerlijke gehaktballen gemaakt en hutspot met hulp van Linda, want afgezien van het stukje oor - kin deed alles het nog prima! Lekker gegeten, Linda natuurlijk op een slakkentempo, en daarna Holland the movie gekeken. Vet grappig Holland vanuit de lucht en een beetje de geschiedenis en de toeristische plekjes natuurlijk. Nou ik kan je vertellen, ik weet straks vast meer van Costa Rica dan van Nederland. Ik ben in veel Landen geweest maar Nederland heb ik nog lang niet helemaal gezien!
Daarna heerlijk gedoucht bij Oscar, met WARM water, dat aanbod sloeg ik natuurlijk niet af. En toen ik wel toe was aan mijn bed en Linda ook, mochten we nog naar het ziekenhuis, om de medicijnen op te halen, gelukkig ging dit snel, en mocht ik de volgende dag een uurtje langer slapen, omdat Paipad pas om 8 uur begint!

Vrijdag samen met Bety (de fysiotherapeute van Paipad) naar het zwembad gefietst, Linda had namelijk een fiets over, want die had natuurlijk een dagje vrij en nou niet bepaald de behoefte om te gaan fietsen. Alleen maar de bult af, dus ging lekker snel. Bij het zwembad kregen we te horen dat de deelnemers niet kwamen om verschillende redenen, dus we konden weer terug alleen nu tegen de berg op. Volgende keer eerst maar nagaan of ze komen en dan naar het zwembad. 's Middags hadden we Olympiades especiales, in dit geval atletiek voor verstandelijk gehandicapten in het stadion van Turrialba. Er waren maar 4 deelnemers van de acht, en het regende dus dat was een beetje jammer. Maar het idee is leuk en nu de tribunes en de ruimte eromheen gebruikt om te oefenen. Ik ben benieuwd wat precies de doelen zijn, zal hier de volgende keer naar informeren.

Daarna weer naar het huis van Linda gefietst, om vervolgens met haar naar de tandarts te gaan. Ik ging eerst even voor haar pinnen, aangezien er nogal een lange rij stond ging Linda vast naar haar afspraak. Toen ik daar aankwam, was de tandarts haar voortand aan het reconstrueren. Resultaat is mooi gelukt! Linda vertelde dat toen ze bij de kies kwam die het meeste pijn doet en ook los zit, de tandarts echt schrok. Ze dacht aan een fractuur maar dat kan ze niet zien en zijn heeft de materialen niet voor een goede foto. Dus adres gegeven van een arts in San José en die zal pas open zijn. Dus met een nieuwe tand en na de rekening te hebben betaalt met precies het geld dat ik had kunnen pinnen, aangezien de bank niet meer had. De bank had alleen maar biljetten van een euro of drie dus meer paste er niet door het luikje.

Linda heeft zaterdag met hulp van Coert haar verzekering gebeld en die raden aan om meteen naar San José te gaan, naar het ziekenhuis dat zij aanraadde en daar de foto te maken. Dus toen ik bij haar kwam, zei Linda: ‘Je weet het nog niet, maar we gaan naar San José!' Oh oké!
Ik mijn moeder in San José gebeld en we waren weer meer dan welkom. Dus de bus gepakt, taxi naar het ziekenhuis in SJ en die vertelden dat ze geen röntgenfoto panorama konden maken. Oftewel ons tripje op zaterdag naar SJ was helemaal niet nodig geweest, aangezien de klinieken die het wel hadden, dicht zaten. Daarom maar naar het huis van mijn moeder in SJ gegaan en daar besloten in SJ te blijven tot en met maandag. Nou voor mij een feest aangezien er 's avonds Saprissa - Liga (Ajax - PSV zullen we maar zeggen) op tv was en de halve familie op bezoek kwam om te kijken, en dat onder het genot van een BBQ. Voor Linda iets minder, want die kon het vlees niet eten en mocht geen alcohol vanwege de antibiotica. Grappig om te vertellen op een gegeven moment ontstond er een opstootje, waar zich vervolgens beide teams en begeleiders coaches reserves etc. zich mee bemoeiden, dus een man of 35 aan het duwen en trekken, waarbij ook rake klappen werden uitgedeeld! Ik vroeg op het rust was, ja! Maar dat bleek helemaal niet zo te zijn, na de 50e minuut op de klop naar een onderbreking van een minuut of 8 gingen ze nog even 2 minuten verder voetballen en vervolgens was het pas rust! Dit was heel normaal bij een wedstrijd in Costa Rica, gebeurd eigenlijk altijd!

Desalniettemin was het erg gezellig en worden we behandeld als echte familie! Heel lief, de tante heeft naar allerlei klinieken gebeld, om te kijken of iets open was met de mogelijkheid van het maken van panorama röntgenfoto's, maar alleen in noodgevallen was er de mogelijkheid en dat was Linda niet.
De groep Nederlanders uit SJ zaten in Manuel Antonio, dus ik sliep weer in mijn oude bed en Linda ernaast.
Zondag erg leuk met Linda en mijn SJ moeder naar de bioscoop geweest, ik zei vrouwendagje uit (omdat wij alle vrouwen waren van dit huis, 5 broers) en heel toevallig was het ook nog internationale vrouwendag! De bioscoop zat in een mega shoppingmal, echt Americaans, heel veel winkels en speelapparaten en allerlei junkfood. Bij de bioscoop stond echt een mega rij, maar gelukkig bleek dit voor de popcorn te zijn. De rij voor de kaartjes viel mee. We zijn naar Benjamin Button geweest, mooie film (Slumdog millionair, draaide nog niet, voor alle mensen die ons deze film hebben aangeraden).
Heel grappig met de bioscoopstoelen kon je heen en weer wiegen, wat daar precies het doel van is weet ik niet, maar voor een keertje wel grappig. Enige nadeel was dat het een film van 2 uur en 45 minuten is zonder pauze, dus ik had aan het eind hoge nood voor een wc en Linda ook, daar was gelukkig geen rij!
Nog heerlijk genoten van een stuk pizza en Linda van brood met kruidenboter waar ze ongeveer een half uur over deed, lastig hoor als je niet kunt kauwen.
Taxi terug en surprise, suprise er was niemand thuis en mijn moeder had geen sleutel, ze had verwacht dat er wel iemand thuis zou zijn. Mijn broer paar huizen verderop was er ook niet voor een sleutel. Toen heeft een buurman mijn SJ vader gebeld en die was al weer onderweg naar huis en die kwam thuis met heerlijke kippenpootjes!
Die avond bij mijn broer op de kamer geslapen, omdat Toos (die nu in mijn SJ gastgezin woont) weer terug was uit Manuel Antonio. Weer gezellig bijgekletst.
Volgende dag was mijn moeder weer heel behulpzaam heeft de klinieken gebeld en ons er met de auto naartoe gebracht. Mooie foto van Linda's gebit gemaakt en na de lunch weer vertrokken naar Turrialba! En 's avonds heerlijk genoten van nieuwe afleveringen van Private practice en GREY'S ANATOMY, heerlijk genoten!
En vandaag ondertussen dinsdag (gisteren begonnen met het schrijven van de weblog) gaan we zo weer naar de tandarts om te kijken of ze Linda nu verder kan helpen met foto.

Oke verhaal gaat verder we zijn net bij de tandarts geweest en dat was allemaal leuk en aardig maar zij kon ons niet verder helpen, wat ik al had verwacht! Ze had ons na de eerste keer het nummer gegeven van een arts van wat ik begreep een kaakchirurg, met het advies daarheen te gaan. Ik vroeg Linda nog heel expliciet in San Jose of ze daar niet om deskundig advies wilde vragen, maar ze wilde wel terug naar Turrialba (ook een beetje op aandringen van Oscar).

Dus de grap is dat we morgen weer gezellig naar San Jose gaan om naar de kaakchirurg te gaan, want er zit inderdaad een breuk in de kaak van Linda, wat wij allebei ook al bedacht hadden, gezien de foto. De kaak zit wel mooi op zijn plek, dus ik denk ook aangezien haar kaak steeds bewegelijker wordt, het gewoon genezen is, maar voor de zekerheid moeten we toch even naar de kaakchirurg. Hij heeft er tenslotte voor geleerd! Misschien moet ik toch maar arts worden, interessant is het zeker en zo ingewikkeld is het niet.

Nu een lange weblog met een verhaal dat nog vervolgd wordt! Met mij gaat alles goed en ik geniet van de nieuwe ervaringen en belevenissen al is het van een ander caliber dan je zou verwachten.

Heel veel liefs,

Diederique